« Zus… wat verdrietig dat Tin (ik) niet getrouwd is. Maar ik ga gelukkig weg. Ik weet dat hij nu begrijpt wat het betekent om goed te leven. »
Mijn oom stierf op een rustige middag.
De wake was eenvoudig: geen bloemen, geen luxe, slechts een paar buren waren aanwezig.
Na de begrafenis stond ik midden in de tuin die hij had aangelegd.
De wind streek door de bladeren en ik zweer dat ik zijn stem hoorde:
« Haat de wereld niet. Leef goed, en het leven zal goed voor je zijn. »
Een jaar later was de tuin van mijn oom uitgegroeid tot een grote plantage.
Daarvan leven we tot op de dag van vandaag.
Maar voor mij was de meest waardevolle erfenis niet het land, maar de les van vertrouwen en vriendelijkheid.
Als mijn moeder die dag net als de anderen had gedaan en hem de rug had toegekeerd, hadden we misschien nooit meer een kans gehad.
En zonder mijn oom zouden we waarschijnlijk nog steeds in ellende zitten.
Daarom heb ik, als iemand mij vraagt wie de held van mijn leven is, maar één antwoord:
“Mijn oom, de man die door iedereen werd afgewezen, maar die ons met een zuiver hart liefhad.”
