Na het avondeten, het badderen en twee verhaaltjes voor het slapengaan, stopte ik Lucas in bed. Hij keek me aan met die grote bruine ogen.
“Mama, gaan we nog een verjaardagsfeestje voor me geven?”
Mijn hart kromp ineen.
‘Wat bedoel je, schat?’
‘Een soort herkansingsfeestje, omdat opa, oma en oom Tyler de eerste keer niet kwamen?’
“Oh, lieverd.”
Ik ging op de rand van zijn bed zitten en streek zijn krullen naar achteren.
“We hebben je feestje al gehad. Je had al je vrienden uitgenodigd, en het was superleuk. Weet je nog?”
“Ja, maar… ik wilde opa mijn nieuwe fiets laten zien.”
“Ik weet dat je dat gedaan hebt.”
“Denk je dat ze volgend jaar komen?”
Ik wilde liegen – ik wilde hem beschermen tegen de waarheid. Maar ik wilde hem ook geen valse hoop geven.
‘Ik weet het niet, schatje. Maar weet je wat ik wél weet? Ik weet dat je heel erg geliefd bent – door mij, door tante Destiny, door al je vrienden. En dat is wat telt.’
Hij dacht hier even over na.
“Oké, mama.”
‘Oké. Ga nu maar slapen. We hebben morgen een parkdag, weet je nog?’
Zijn gezicht klaarde op.
“Oh ja! Mogen we op de schommels?”
« Zo vaak als je wilt. »
Nadat hij in slaap was gevallen, ging ik naar mijn eigen kamer en keek op mijn telefoon. Zeventien gemiste oproepen. Vierendertig sms’jes. Allemaal van verschillende familieleden. De berichten waren geërgerd, daarna boos en uiteindelijk bijna paniekerig geworden.
Mijn moeder: « Mariana, bel ons alsjeblieft. Je vader is erg overstuur. »
Tyler: « Je gedraagt je als een kind. Bied gewoon je excuses aan en stuur het geld. »
Bethany: « Ik kan niet geloven dat je dit papa en mama aandoet. Ze verdienen dit niet. »
Mijn vader: « Laatste kans. Bel me vanavond voor 9 uur, anders kom ik morgen naar je huis en lossen we dit op. »
Het was 8:45. Ik had vijftien minuten om te beslissen of ik hem terug zou bellen. Dat heb ik niet gedaan.
Om 9:15 stuurde mijn vader nog een laatste sms.
“Prima. Doe maar wat je wilt. Maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.”
Die nacht lag ik in bed, met een knoop in mijn maag. Wat bedoelde hij? Wat was hij van plan?
De volgende ochtend was het maandag. Ik bracht Lucas naar de peuterspeelzaal en ging naar mijn werk. Het was druk in mijn tandartspraktijk, wat fijn was. Het hield mijn gedachten bezig. Tussen de patiënten door keek ik op mijn telefoon. Niets van mijn familie. De stilte voelde onheilspellend aan.
Tijdens mijn lunchpauze reed ik naar Gregory’s kantoor om de gecertificeerde documenten op te halen die hij me had beloofd. Hij gaf me een dikke manilla-envelop.
“Alles wat u nodig heeft, zit hierin: gecertificeerde kopieën van de nieuwe eigendomsakte, de documenten van de herfinancieringshypotheek en een brief van mij waarin de eigendomsoverdracht met juridische verwijzingen wordt uitgelegd. Mocht iemand uw eigendom betwisten, dan zou dit de zaak direct moeten ophelderen.”
« Ontzettend bedankt. »
