Ik zat aan mijn keukentafel en liet mezelf huilen. Geen verdrietige tranen, maar tranen van woede, frustratie en opluchting – alles door elkaar in een verwarrende brij van emoties. Ik had net voor het eerst in mijn leven mijn vader tegengesproken. Ik had een grens gesteld en die ook gehandhaafd. Maar in plaats van me triomfantelijk te voelen, voelde ik me doodsbang, want ik wist dat het nog niet voorbij was. Mijn vader had in zijn bericht beloofd dat er consequenties zouden volgen, en hij kwam zijn dreigementen altijd na. Wat me het meest bang maakte, was dat ik niet wist wat die consequenties zouden zijn.
Een uur later reed ik naar Destiny’s appartement om Lucas op te halen. Hij kwam naar de deur rennen met chocolade op zijn gezicht en een brede glimlach.
“Mama, we hebben zoveel koekjes gebakken en tante Destiny liet me er extra chocoladestukjes op doen!”
Ik pakte hem op en snoof zijn typische babygeur van suiker en zeep op.
“Dat klinkt fantastisch, maat.”
Het lot nam me apart terwijl Lucas zijn speelgoed verzamelde.
“Hoe is het gegaan?”
« Zoals verwacht. Hij probeerde zijn oude sleutel te gebruiken, kwam erachter dat die niet werkte en werd woedend. Ik heb ze gezegd dat ze moesten vertrekken. Nu is mijn hele familie in paniek via een groepsapp. »
“Laat me eens kijken.”
Ik gaf haar mijn telefoon. Ze scrolde door de berichten – haar gezicht werd steeds somberder bij elk scherm.
“Ze zijn compleet van de wereld. Echt helemaal van de wereld. Luister hier eens naar: ‘We willen gewoon even praten.’ Nee hoor, ze willen je gewoon onder druk zetten om mee te werken.”
« Ik weet. »
Ga je naar de familiebijeenkomst?
“Absoluut niet.”
“Goed zo. Geef ze die macht niet.”
Ze gaf mijn telefoon terug.
“Wat denk je dat ze hierna gaan doen?”
“Ik weet het niet. Dat baart me zorgen.”
Lucas kwam vrolijk terug met zijn rugzak.
“Klaar, mama?”
We namen afscheid van Destiny en ik bracht Lucas naar huis. De hele rit babbelde hij over koekjes en hoe tante Destiny hem een nieuw liedje had geleerd. Zijn onschuld, zijn vreugde. Het herinnerde me eraan waarom ik dit deed. Niet voor mezelf. Voor hem. Zodat hij zou opgroeien met het besef dat hij beter verdiende dan wat ik had geaccepteerd.
Die avond, precies om zes uur, ontplofte mijn telefoon met meldingen. De familiebijeenkomst was blijkbaar zonder mij begonnen en ze waren niet blij met mijn afwezigheid.
Tyler: « Serieus? Kom je echt niet? »
Bethany: « Dit is zo respectloos. »
Mijn moeder: « We zitten hier allemaal op je te wachten. Denk er alsjeblieft nog eens over na. »
Mijn vader: « Je afwezigheid zegt veel over je karakter. »
Ik heb er niet op gereageerd. In plaats daarvan maakte ik het avondeten voor Lucas klaar: kipnuggets en sperziebonen, zijn favoriet. We aten samen aan de keukentafel en hij vertelde me over een spin die hij vorige week op de kleuterschool had gezien.
‘Het was zo groot, mama.’ Hij spreidde zijn handen ongeveer vijf centimeter uit elkaar.
“Wauw, dat is enorm.”
“Ja, en juffrouw Katie zei dat het een tuinspin was. En die zijn vriendelijk.”
“Dat is goed om te weten.”
