Ik wilde de deur dichtdoen. Mijn vader sloeg er met zijn hand tegenaan.
« Als je deze deur nu niet opent en een fatsoenlijk gesprek voert, zal dat consequenties hebben. »
“Welke consequenties? Je kunt me niet meer met het huis bedreigen. Je hebt hier geen macht meer.”
“Wij zijn je ouders. We hebben alle recht om respect en steun van onze dochter te verwachten.”
“En ik had alle recht om te verwachten dat mijn ouders op de verjaardag van hun kleinzoon zouden komen. We zijn allebei teleurgesteld, denk ik.”
Ik sloot de deur, deed het slot op slot en vergrendelde het met een ketting. Door het hout heen hoorde ik mijn vader schreeuwen.
“Dit is nog niet voorbij, Mariana. Zo kun je je familie niet behandelen.”
Ik liep naar de keuken, mijn hele lichaam trilde. Ik schonk mezelf een glas water in en probeerde mijn ademhaling te kalmeren. Buiten hoorde ik mijn moeder mijn vader proberen te kalmeren – hun stemmen vervaagden langzaam terwijl ze vermoedelijk terugliepen naar hun auto.
Mijn telefoon ging over. Mijn vader. Ik nam niet op. Hij ging weer over – weer niet. Er kwam een sms’je binnen.
“Je maakt een enorme fout. We gaan dit rechtzetten, of je het nu leuk vindt of niet.”
Wat betekende dat? Ik staarde naar het bericht en voelde me ongemakkelijk. Mijn vader was niet iemand die loze dreigementen uitte.
Nog een berichtje, dit keer van Tyler.
‘Wat is er in hemelsnaam met je aan de hand? Mijn vader belde me net helemaal overstuur op. Je hebt de sloten vervangen van het huis dat hij je hielp kopen? Dat is echt niet oké.’
Ik typte terug: « Het huis dat ik heb gekocht, waar ik voor betaal. Dat staat nu helemaal op mijn naam. En misschien, als je op Lucas’ verjaardag was gekomen, waren we hier niet geweest. »
Tyler: “Lucas is nog maar een kind. Hij zal nog heel wat verjaardagen vieren. Mijn diploma-uitreiking is maar één keer.”
De brutaliteit was verbijsterend. Ik reageerde niet. Binnen enkele seconden ging mijn telefoon weer. Tyler. Deze keer liet ik het naar de voicemail gaan. Toen belde Bethany. Ook dat nam ik niet op.
Er verscheen een groepsapp, met mijn ouders, Tyler, Bethany en mijzelf erin. Mijn vader was ermee begonnen.
« Familiebijeenkomst vanavond om 18:00 uur bij ons thuis. Mariana, je moet erbij zijn. Dit gedrag stopt nu. »
Ik staarde naar het bericht. De veronderstelling dat ik zomaar zou komen opdagen – dat ik me zoals altijd aan de regels zou houden – deed mijn bloed koken. Ik typte één woord.
« Nee. »
Mijn vader: « Dit is niet optioneel. »
Ik: « Ik ben volwassen. Het is absoluut optioneel, en ik sla het af. »
Tyler: « Kom op, Mariana. Doe niet zo dramatisch. »
Bethany: « We willen gewoon even praten. Waarom doe je zo moeilijk? »
Mijn moeder: « Alsjeblieft, schat, laten we dit als gezin oplossen. »
Ik zette mijn telefoon op stil en legde hem met het scherm naar beneden op het aanrecht. Ik kon hier niet meer tegen. Niet nu.
Ik heb Destiny gebeld.
“Kan ik Lucas over een uur ophalen in plaats van nu? Ik heb even een minuutje nodig.”
“Neem gerust de tijd. Hij heeft het geweldig naar zijn zin. We zijn al bij koekje nummer drie.”
“Dank u wel. Ik zal alles uitleggen als ik daar ben.”
