« En Mariana, als dit voorbij is, moet je dat contactverbod overwegen waar agent Keane het over had. Je vader heeft dit laten escaleren tot een familiedrama. »
Ze had gelijk. Ik wist dat ze gelijk had.
Die avond, nadat Lucas naar bed was gegaan, maakte ik mijn huis grondiger schoon dan ooit tevoren. Ik ruimde Lucas’ speelgoed op, veegde elk oppervlak af, controleerde of alle medicijnen goed opgeborgen en gelabeld waren, en zorgde ervoor dat er voldoende gezond eten in de koelkast en voorraadkast stond. Ik verzamelde Lucas’ medische dossiers, zijn rapporten van de peuterspeelzaal en zijn groeicurven van de kinderarts. Ik heb nauwelijks geslapen.
De volgende dag nam ik een vrije dag op van mijn werk. Destiny arriveerde rond het middaguur met een map vol documenten.
‘De gegevens van de kleuterschool,’ zei ze, terwijl ze papieren op mijn keukentafel uitspreidde. ‘Ik heb juf Katie gebeld en de situatie uitgelegd. Ze heeft een brief geschreven waarin ze Lucas’ ontwikkeling, sociale vaardigheden en algemeen welzijn beschrijft. Ze merkte ook op dat je altijd op tijd bent voor het brengen en ophalen, dat je alle oudergesprekken bijwoont en dat je je aanmeldt als vrijwilliger voor activiteiten in de klas.’
« Heeft ze dat voor mij gedaan? »
« Ze was geschokt toen ik haar vertelde dat iemand je bij de kinderbescherming had aangegeven. Ze zei dat het overduidelijk kwaadwillig was en dat ze graag zou getuigen, indien nodig. »
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken.
“Ik verdien je niet.”
“Ja, dat doe je.”
“Nu – ik heb ook foto’s van het verjaardagsfeestje, de contactgegevens van je kinderarts en een lijst met referenties, waaronder ikzelf, juffrouw Katie en drie van je collega’s die je al jaren kennen.”
Precies om twee uur arriveerde Jennifer van CPS. Ze was jonger dan ik had verwacht – misschien begin dertig – met vriendelijke ogen en een professionele uitstraling. Ik nodigde haar binnen en stelde Destiny voor als mijn vriendin die er was voor morele steun. Jennifer liep door het huis en maakte aantekeningen. Ze vroeg of ze Lucas’ slaapkamer, de keuken en de badkamer mocht zien. Ze controleerde of de schoonmaakspullen veilig waren opgeborgen, of de rookmelders werkten en of het huis schoon en goed onderhouden was.
Toen vroeg ze om met Lucas te spreken. Ik haalde hem uit zijn kamer, waar hij aan het spelen was. Hij keek Jennifer nieuwsgierig aan, maar zonder angst.
“Hallo Lucas. Mijn naam is Jennifer. Ik wil je graag een paar vragen stellen, oké?”
‘Oké.’ Hij klom naast me op de bank.
“Vind je het fijn om hier te wonen?”
“Ja! Ik heb mijn eigen kamer met lakens met dinosaurussen erop.”
‘Dat klinkt gaaf. Zorgt je moeder ervoor dat je genoeg te eten hebt?’
“Jazeker. We hebben gisteren kipnuggets gegeten. Dat is mijn favoriet.”
« Doet je moeder je wel eens pijn of maakt ze je bang? »
Lucas keek verward.
“Nee. Mama geeft de beste knuffels.”
Jennifer glimlachte.
