‘Mag ik vragen wat er aan de hand is? U lijkt gestrest.’
Ik gaf hem een korte samenvatting. Zijn gezichtsuitdrukking werd bezorgd.
“Bewaar deze documenten op een veilige plek en aarzel niet om de politie te bellen als de situatie escaleert. Familierelaties kunnen ingewikkeld zijn, maar de wet is duidelijk. Het is jouw eigendom.”
Ik reed terug naar mijn werk met de envelop op de passagiersstoel en voelde me iets beter. Ik had bewijs – wettelijk, officieel bewijs – dat het huis van mij was.
De middag verliep zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Ik haalde Lucas op van de peuterspeelzaal en we gingen naar het park, zoals ik had beloofd. Hem zien schommelen – zijn gelach horen – herinnerde me eraan wat er echt toe doet.
We kwamen rond half zes thuis. Lucas ging meteen naar zijn speelgoedkist terwijl ik begon met het klaarmaken van het avondeten. Ik was groenten aan het snijden toen ik een auto mijn oprit op hoorde rijden. Door het keukenraam zag ik de auto van mijn vader en die van mijn moeder – en Tylers pick-up en Bethanys sedan. Ze waren er allemaal.
Mijn maag draaide zich om. Ik pakte snel mijn telefoon en stuurde Destiny een berichtje.
“Mijn hele familie kwam zomaar bij me thuis opdagen. Allemaal.”
Haar reactie was onmiddellijk.
‘Wil je dat ik langskom?’
“Nog niet, maar blijf paraat.”
Ik keek toe hoe ze allemaal uit hun auto stapten en naar mijn voordeur liepen. Mijn vader liep voorop, mijn moeder naast hem. Tyler en Bethany volgden.
De deurbel ging.
‘Wie is dat, mama?’ Lucas keek op van zijn speelgoed.
“Het zijn maar wat bezoekers, schat. Blijf hier, oké? Speel gerust verder.”
Ik liep naar de voordeur en keek door het kijkgaatje. Ze stonden alle vier op mijn veranda, als een soort interventieteam. Ik opende de deur, die nog steeds op het slot zat.
‘We moeten praten,’ zei mijn vader zonder omhaal.
“Nee, dat doen we niet.”
‘Mariana, alsjeblieft,’ zei mijn moeder. ‘Laat ons binnen. Laten we dit als volwassenen bespreken.’
“Er valt niets te bespreken. Ik geef je geen geld voor Tylers feest. Het huis staat op mijn naam. Einde discussie.”
Tyler drong naar voren.
“Kom op zeg. Dit is belachelijk. Laat ons gewoon binnen.”
« Nee. »
De stem van mijn vader werd harder.
“Mariana, als je deze deur nu niet openmaakt, krijgen we een serieus probleem.”
“Ik doe de deur niet open. Je moet vertrekken.”
‘Dit is ook het huis van onze kleinzoon. We hebben het recht om hem te zien,’ zei mijn vader.
‘Lucas?’ riep mijn moeder langs me heen. ‘Lucas, lieverd, hier is oma.’
Ik voelde de woede door me heen stromen.
