‘Nou, je bent er geweldig bovenop gekomen,’ glimlachte ze.
Ik keek naar de baby. Ze at een stukje avocado. Avocado. Vroeger aten we drie avonden per week instantnoedels. Nu at dit kindje gezonde vetten en deed ze babyyoga.
Toen drong het tot me door: de enorme afstand die we hadden afgelegd. Als mijn zevenjarige zelf dit had kunnen zien, zou ze gedacht hebben dat we rijk waren. Ze zou gedacht hebben dat we van koninklijke afkomst waren.
We waren niet rijk. We leefden van uitkeringen van familieleden en Matts salaris. Maar de koelkast zat vol. De kleren waren schoon. Het geschreeuw was gestopt.
Ik was niet « vrij ». Mensen op internet bleven maar zeggen dat ik de kinderen moest afstaan, dat ik « mijn leven moest leiden ». Ze begrepen het niet. Dit was mijn leven. Mijn vrijheid zou geen vakantie worden; het zou een gevangenis van schuldgevoel zijn.
Ik keek toe hoe de baby in haar handjes klapte en « Wada! » (Goed gedaan!) riep, want dat zei ik altijd tegen haar.
‘Wada,’ fluisterde ik terug.
Epiloog: Het nieuwe normaal
De baby kan nu lopen. Sophie slaapt de hele nacht door – meestal dan. Chloe solliciteert naar banen.
We hebben onlangs een ‘Geheime Kerstman’ georganiseerd voor de kinderen. Ik gaf ze elk een klein bedrag om een cadeautje voor een broertje of zusje te kopen. Ik verwachtte dat ze snoep voor zichzelf zouden kopen, maar ze namen het heel serieus.
Sophie bracht een uur door in de budgetwinkel, piekerend over welke stickers Lily het leukst zou vinden. Jay kocht voor Matt een mok met de tekst ‘ World’s Okayest Dad’ (een grapje, maar ook weer niet helemaal).
Er was gisteren een moment. Ik was aan het koken – een echte pastaschotel, geen noedels. Het was lawaaierig in huis. De tv stond keihard aan met K-Pop, want de tienjarige is er helemaal gek van. De baby sloeg met een lepel op de kinderstoel. Matt hielp Jay met een schoolproject.
Ik keek rond in de keuken. Het was een rommel. Het was lawaaierig. Het was uitputtend.
Maar voor het eerst in mijn leven voelde ik geen drang om weg te rennen.
Mijn telefoon trilde. Het was een berichtje van een nummer dat ik niet herkende. Ik wist meteen dat het mijn moeder was. Ze had een manier gevonden om de blokkade te omzeilen.
Ik mis mijn kinderen. Zeg tegen Sienna dat ik van haar hou.
Sienna. De naam die ze voor de baby had uitgekozen, maanden nadat ze haar had achtergelaten om te sterven.
Ik keek naar het bericht. Ik keek naar de baby, die absoluut niet Sienna heette, en die lachend erwten naar de hond gooide.
Ik voelde geen angst. Ik voelde geen woede. Ik voelde me gewoon… klaar.
Ik heb het bericht verwijderd. Ik heb het nummer geblokkeerd.
« Het eten is klaar! » riep ik.
Het gestamp van voetstappen klonk als donder. Het was het mooiste geluid ter wereld.
