‘Ja. Jarenlang leefde ik alleen maar om te overleven, Marcus. Ik heb vreselijke keuzes gemaakt. Ik ben met de verkeerde persoon in zee gegaan… en ik ben ervandoor gegaan. Je hoeft me niet te geloven, maar toen ik wegging… wist ik niet hoe ik terug moest komen zonder je nóg meer kapot te maken.’
‘Verdwijnen heeft me net zo goed kapotgemaakt,’ zei ik.
Claudia liet haar hoofd zakken.
“Ik wil me niet verantwoorden. Ik wil alleen dat je weet dat het me spijt.”
Er viel opnieuw een stilte tussen ons.
Voor het eerst dacht ik ergens over na: mijn vader had de opname niet gemaakt om haar te straffen, maar zodat we allebei de waarheid onder ogen konden zien. Zodat ik kon stoppen met hopen op het onmogelijke… en zodat zij kon stoppen met doen alsof.
‘Claudia,’ zei ik uiteindelijk, ‘ik heb geen moeder nodig. Ik ben zonder moeder opgegroeid. Maar als je wilt… kunnen we af en toe praten. Geen beloftes.’
Ze barstte in tranen uit, maar niet luid. Het was een vermoeide, stille kreet.
Ik knikte als teken van vrede. Geen volledige verzoening. Geen absolute vergeving. Gewoon… een eerlijker begin.
Toen ik opstond om te vertrekken, raakte ze mijn arm aan.
“Marcus? Dank je wel dat je de deur niet voor mijn neus hebt dichtgedaan.”
« Bedankt dat je in ieder geval hebt geprobeerd de jouwe open te maken. »
Ik vertrok zonder om te kijken, maar niet met wrok. Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat het verhaal dat begon toen ik dertien was, eindelijk tot een einde kon komen.
Niet omdat ze terugkwam.
Maar omdat ik uiteindelijk besloot haar te laten gaan.
Geen gerelateerde berichten.
