Ondertussen werd het leven in het huis van mijn moeder steeds mooier. Kabir zong en klapte in de tuin. We plantten spinazie, gaven bloemen water en kookten samen. ‘s Avonds warmden we onze handen bij de kachel en luisterden naar de radio.
Op een avond vroeg ik zachtjes: « Mam… ben je nog steeds verdrietig? »
Ze glimlachte, haar ogen kalm. « Verdrietig? Helemaal niet. Ik kan bij je zijn, voor je koken en Kabir zien opgroeien. Dat is genoeg geluk. »
Haar woorden hebben me meer genezen dan de tijd zelf.
Ik deel dit verhaal niet om te juichen om iemands ondergang, maar om ze eraan te herinneren: geen enkele moeder verdient vernedering. Ze hebben geen medelijden nodig, alleen respect.
Als je je moeder ooit hebt zien krimpen in het huis van iemand anders, weet dan dit: je bent niet alleen. Je kunt opstaan, weggaan en opnieuw beginnen met je waardigheid intact.
Vroeger dacht ik dat geduld kracht was. Nu weet ik het: ware kracht is niet dat stilte de liefde bederft.
