Doordat de winkel weg was, verdween ook zijn vaste baan.
Hij kreeg een baantje als barista bij een ander café, maar zijn houding veranderde niet zomaar.
Hij snauwde klanten af, maakte ruzie met de manager en kwam te laat.
Uiteindelijk hebben ze hem ontslagen.
Zonder vast salaris begon de creditcardschuld die hij had opgebouwd tijdens zijn stressvolle periode als kostwinner hem in te halen.
Hij belandde in een krap appartement met huisgenoten die hij nauwelijks kende, moest geld lenen en klaagde tegen iedereen die wilde luisteren dat het leven oneerlijk was en dat niemand waardering had voor hoe hard hij werkte.
De man die me ooit had gezegd: « Ik ben degene die de last draagt. Ik ben degene die ertoe doet », had plotseling moeite om zijn eigen helft van de huur te betalen.
Ik zou graag willen zeggen dat ik niets voelde toen ik dit allemaal hoorde, maar dat zou niet waar zijn.
Een deel van mij voelde een scherpe, onaangename voldoening toen ik zag hoe karma deed wat ik zelf nooit direct had kunnen doen.
Een ander deel van mij voelde een soort vermoeide droefheid.
Niet voor de versie van hem die mijn pols vastgreep en me probeerde terug te slepen, maar voor de versie die er had kunnen zijn als onze ouders hem niet tot het middelpunt van het universum hadden gemaakt en mij tot het ingebouwde offer.
Ondertussen nam mijn leven een andere wending.
Ik ben toegelaten tot Portland State met een beurs.
Lisa en ik vierden het met afhaalmaaltijden en goedkope mousserende cider, terwijl we aan haar eettafel proostten en ze me vertelde hoe trots ze was.
Niet alleen de acceptatie zelf, maar ook het feit dat ik er hard voor had gewerkt om dat punt te bereiken, terwijl ik mezelf losmaakte van een familie die mijn verhaal steeds maar weer herschreef.
Jake en ik gingen naar kleine muziekfestivals en straatfeesten.
Niemand kende mijn achternaam.
Niemand gaf erom wie mijn broer was.
Op mijn negentiende verjaardag zetten Lisa en een paar vrienden van de boekwinkel versieringen van de dollarwinkel in de achtertuin en verrasten me met ietwat scheve cupcakes.
Er werd niet gelogen over mijn ziekte, er waren geen afzeggingen op het laatste moment, en niemand kwam binnenstormen met een slecht humeur dat mijn vreugde plotseling overschaduwde.
Toen het tijd was om de kaarsen uit te blazen, drong het tot me door.
Ik had er niet op gerekend dat iemand het zou verpesten.
Het was rustig, eenvoudig en het was echt van mij.
Soms, laat op de avond, denk ik nog steeds terug aan die bewuste avond en vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als mijn ouders een andere keuze hadden gemaakt.
Als ze tegen Ethan hadden gezegd: « Het spijt ons dat je reis in het water is gevallen, maar vanavond draait het om je zus. »
Als ze zich hadden verontschuldigd zonder in de verdediging te schieten, zonder het op mij af te schuiven, zonder me nogmaals om begrip te vragen, zou ik dan gebleven zijn?
Hadden we de kans gehad om de problemen op te lossen voordat ze volledig waren verdwenen?
Ik weet het niet.
Wat ik wél weet, is dit.
Liefde die alleen bestaat als je stil bent, is geen liefde.
Een gezin dat alleen functioneert zolang één persoon alle pijn draagt, is niet gezond.
Wanneer ouders het ene kind als gevoelig bestempelen en het andere als sterk, bedoelen ze vaak eigenlijk: « Dit is degene die we zullen beschermen, en van dit kind verwachten we dat het alles overleeft. »
Lange tijd geloofde ik dat kiezen voor mezelf egoïstisch was, dat weglopen mij tot de slechterik maakte.
Maar toen ik van een afstand toekeek hoe hun constructie in elkaar stortte zonder dat ik constant de boel probeerde te sussen, begreep ik het eindelijk.
Ik heb ons gezin niet kapotgemaakt.
Ik ben gewoon gestopt met het verbergen van de scheuren die ze erin hadden gemaakt.
De moraal van het verhaal is dat je je familie niet meteen moet verbreken zodra ze een fout maken.
Het is dit.
Let goed op wat ze doen als je zegt: « Dit deed me pijn. »
Luisteren ze, nemen ze hun verantwoordelijkheid en veranderen ze?
Of gaan ze juist door met hun acties, geven ze jou de schuld en verwachten ze dat je blijft bloeden zodat zij zich niet ongemakkelijk hoeven te voelen?
Wanneer iemand je laat zien dat jouw pijn optioneel is, maar hun comfort niet onderhandelbaar?
Geloof ze.
Je mag even weglopen.
Je mag een leven opbouwen waarin je niet de zondebok bent of een bijfiguur.
Stel je voor: je staat op je achttiende verjaardag in de keuken, de versieringen hangen al, de gasten zijn uitgenodigd, en je feest wordt afgezegd omdat iemand anders een slechte dag heeft.
Wat zou jij doen?
Zou je blijven en blijven proberen je plek te verdienen?
Of zou je weglopen en erop vertrouwen dat je waarde niet door je familie wordt bepaald?
Ik heb mijn keuze gemaakt.
Ik ben nieuwsgierig.
Heb je ooit meegemaakt dat een belangrijk moment je werd afgenomen omdat de stemming van iemand anders belangrijker was, en besefte je daarna dat alleen voor jezelf kiezen de juiste weg was? Welke grens heb je toen gesteld?
