Mijn man werkte als OFW in Japan.
Vier jaar lang ging al het geld dat hij stuurde rechtstreeks naar zijn moeder.
Hij vertrouwde haar volledig, want mijn schoonmoeder zei:
« Zoon, maak je geen zorgen. Ik zorg wel voor je geld. Als je thuiskomt, kopen we een huis voor je. »
Ik bleef hier op de Filipijnen achter, waar ik voor onze dochtertje zorgde en probeerde te overleven van dag tot dag. Als ik melk of medicijnen voor het kind wilde kopen, moest ik toestemming vragen.
Er werd mij altijd verteld:
« Ik ben degene die voor jouw geld zorgt. Als het naar jou gaat, zal het zeker verdwijnen. »
Ik heb alles doorstaan. Ik dacht: met wat meer geduld, als mijn man thuiskomt, hebben we ook ons eigen huis en onze vrijheid.
Maar dat het zo zou gebeuren, had ik nooit gedacht…
Als mijn man thuiskomt, is iedereen blij. Mijn schoonmoeder heeft een varken geslacht en een groot feest gegeven. Ik was zo blij, ik dacht dat de ellende voorbij was.
Maar die nacht vroeg mijn man aan zijn moeder:
« Mam, ik heb in vier jaar tijd bijna 900.000 peso gestuurd. Mag ik er wat van meenemen zodat Mylene en ik land kunnen kopen? »
Mijn schoonmoeder antwoordde zachtjes terwijl ze thee dronk:
« Wat, 900.000 peso? Het is weg. Ik heb het allemaal uitgegeven aan het huis, aan eten, aan elektriciteit. Je laat hier niets voor me achter. »
