Ik was niet alleen. Naast me zaten de hoofdarts en een vrouw in een grijs pak documenten door te nemen. Mijn advocaat. Ik had haar vanuit mijn bed gebeld, met een vastberaden stem. Ik vertelde haar niet alles. Ik vertelde haar wat nodig was.

Héctor keek naar de scène alsof het niet de zijne was. Hij reikte naar zijn horloge op het nachtkastje. Hij kon het niet vinden.

‘Wat is dit?’ vroeg hij.

‘Dit,’ zei ik, ‘is een gerechtelijk bevel.’

De advocaat sprak over toestemming, over verantwoordelijkheden, over de verdeling van bezittingen. Over de verzekering die Héctor zonder opzegging had opgezegd. Over het fonds dat ik onaangeroerd had gelaten. De dokter legde het operatieplan uit, dat al was goedgekeurd. Héctor wilde hem onderbreken. Niemand riep hem.

‘Dit kun je niet doen,’ zei hij, terwijl hij zijn stem verlaagde. ‘Ik ben je echtgenoot.’

‘Dat was je wel,’ antwoordde ik. ‘En je hebt me nooit bezeten.’

Ik tekende. De pen trilde niet. De operatie werd ingepland. Héctor begreep te laat dat zijn woorden een sleutel waren geweest. Een sleutel die de juiste deur opende… voor mij.

De procedure duurde lang. Ik werd wakker met pijn en met een toekomst voor me. Ik leerde de tijd in kleine stapjes te meten. Ik bedankte de verpleegkundigen. Ik kon weer lopen. Héctor heeft nooit meer gebeld.

Ik ben hersteld. Niet zonder moeite. Niet zonder littekens. Maar wel heelhuids. Ik heb het appartement dat we deelden verkocht. Ik heb rekeningen opgezegd. Nieuwe geopend. Ik ben weer aan het werk gegaan. De angst is verdwenen.

Op een dag vond ik het horloge in een doos. Ik heb het hem per koerier gestuurd, zonder briefje. Het was geen wraak. Het was een manier om het af te sluiten.

Ik heb geleerd dat er stiltes zijn die levens redden. En woorden die degene die ze uitspreekt veroordelen.

Ik heb ervoor gekozen om te leven.