De stilte was ondraaglijk. Mijn schoonmoeder probeerde te spreken, maar ik hief mijn hand op om haar het zwijgen op te leggen. Ik had de waarheid rechtstreeks van hem nodig.
« Hoe lang was je van plan dit voor me verborgen te houden? Totdat het kind me ‘tante’ begint te noemen? Of tot ik geen kinderen meer kan krijgen en jij dat als excuus gebruikt om me in de steek te laten? »
Hij boog zwijgend zijn hoofd. Deze stilte was de wreedste bekentenis die er bestond.
Ik haalde diep adem, mijn stem vastberaden en vastberaden:
« Prima. Je hebt een zoon, maar ik heb nog steeds rechten. Scheid van me. Ik wil niet leven als een zielige vrouw waar iedereen medelijden mee heeft. »
Hij raakte in paniek:
