Die avond zal ik nooit vergeten. Het moest een eenvoudig familiediner zijn – alleen mijn man, zijn moeder en ik. Ik had uren besteed aan het klaarmaken en het dragen van een nieuwe crèmekleurige jurk die ik maandenlang had bewaard om te kopen. Ik heb zelfs mijn haar gestyled zoals mijn man het leuk vond – zachte krullen, netjes en elegant.
Maar vanaf het moment dat ik dat restaurant binnenliep, voelde ik het. De spanning.
De oordelende ogen van mijn schoonmoeder, Margaret, scannen me van top tot teen.
« Emily, » zei ze op die toon waardoor ik me altijd vijf centimeter lang voelde, « ik wist niet dat crème nog steeds werd beschouwd als een kleur voor vrouwen van jouw leeftijd. »
Ik was 33. Niet oud, maar Margaret had altijd iets te zeggen – over mijn werk, mijn kookkunsten, mijn uiterlijk, zelfs de manier waarop ik ademde.
Mijn man, Mark, grijnsde alleen maar. « Mam, wees aardig, » zei hij, maar zijn grijns liet zien dat hij ervan genoot.
