« Ik vraag het je nog één keer. Wist je dat? » Mijn stem was ijzig.
Hij bleef sprakeloos. Verdriet en verbijstering vertroebelden zijn zicht. Zijn lichaam trilde.
Een paar weken later drong de realiteit tot haar door. Ze bezocht een dokter toen haar toestand verslechterde. Tests bevestigden dat ze dezelfde ziekte had als mijn vriendin. Ik was niet verbaasd. Ik voelde alleen maar bitterheid, wetende dat de man die ik ooit had gehad haar leven had verwoest.
Gelukkig was ik een paar maanden eerder van hem gescheiden, in het besef dat het huwelijk niet meer te redden was. Als partners was het uit met ons.
Mijn dochter en ik bleven veilig. Misschien was dit de ultieme bescherming van Gods genade.
Toen hij eindelijk de bevestiging kreeg, viel hij voor me neer, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden:
« Vergeef me… ik heb een fout gemaakt… verlaat me alsjeblieft niet… »
Ik keek genadeloos toe. Deze man had mijn vertrouwen geschaad, ons geluk gestolen. Nu werd ik gedwongen de gevolgen van zijn roekeloze verraad te dragen.
