Le Marceau was altijd al een symbool van prestige geweest: smetteloos wit linnen, Frans kristal dat het licht ving en een pianist die zachte jazz speelde waardoor de stad buiten de muren even vervaagde.
Maar voor Isabel Cortés voelde die avond minder als een feest en meer als een langdurig afscheid.
Tegenover haar zat haar man, Héctor Valdés, met wie ze al elf jaar getrouwd was. Hij zag er verzorgd en zelfverzekerd uit, met die zelfvoldane glimlach die ze nu maar al te goed herkende. Naast hem – veel dichterbij dan de fatsoenregels toelieten – zat Claudia, zijn onbeschaamde geliefde. Zeven maanden zwanger. Haar jurk zat strak om haar lichaam en ze had een hand op haar buik, alsof het een prijs was die ze al gewonnen had.
‘Laten we realistisch zijn, Isabel,’ zei Héctor vlak, zonder haar in de ogen te kijken. ‘Een imperium heeft continuïteit nodig.’
Hij schoof een map over de tafel. Isabel wist meteen wat het was: een herstructurering van de activa. Haar adem stokte toen ze twee namen zag die met harde rode inkt waren doorgestreept.
Sofía en Elena.
Hun dochters.
‘Het zijn maar meisjes,’ vervolgde Héctor nonchalant, terwijl hij een stuk van zijn biefstuk afsneed. ‘Meisjes worden volwassen, trouwen en gaan hun eigen weg. Het heeft geen zin om geld in hen te investeren. De toekomst ligt hier voor je.’
Hij boog zich voorover en kuste Claudia’s buik, in het volle zicht van alle andere gasten.
‘Ik wil een zoon,’ zei hij. ‘Een echte erfgenaam. Iets wat ik nooit heb gehad.’
Claudia glimlachte en streek trots over haar buik.
‘Onze zoon zal uw naam eer aan doen,’ zei ze zachtjes. ‘Ik zal u alles geven wat u verdient.’
Iets in Isabel verstomde volledig. Een ander deel – veel gevaarlijker – kwam tot leven. Jaren geleden zou ze hebben gehuild. Ze zou misschien hebben gesmeekt. Die nacht deed ze geen van beide.
Ze ondertekende de scheidingspapieren met vaste hand.
‘Zomaar?’ Héctor keek verbaasd op. ‘Ik wist wel dat je verstandig zou zijn.’
Isabel keek hem langzaam in de ogen.
‘Ik heb getekend,’ zei ze zachtjes, ‘omdat je verdient wat er nu komt.’
Ze greep in haar tas en haalde er een donkergele envelop uit, voorzien van het zegel van een particulier medisch laboratorium. Ze legde de envelop voorzichtig op tafel, waarbij ze de naam van de vermeende erfgenaam bedekte.
‘Je bent geobsedeerd door bloedlijnen, hè?’ zei Isabel kalm. ‘Voordat je feestviert, moet je dat eerst even lezen.’
Héctor aarzelde. Claudia’s gezicht werd bleek.
‘Ga je gang,’ fluisterde Isabel. ‘Of ben je bang voor wat je eigen familie ervan zou vinden?’
De pianist aarzelde even en stopte toen helemaal. De spanning liep hoog op.
Héctor scheurde de envelop met trillende handen open. Het geluid van het scheurende papier klonk harder dan de muziek die langzaam op de achtergrond weer begon.
Zijn ogen scanden het rapport eenmaal… en toen nog een keer. Zijn gezicht werd bleek.
‘Wat is er?’ vroeg Claudia bezorgd.
Héctor antwoordde niet. Hij liet het papier op tafel vallen.
