En daar, in die stille badkamer, nam ik een besluit.
Ik zou me niet langer door hem laten afkraken.
Het was tijd om mijn waardigheid terug te krijgen.
Ik veegde mijn gezicht af, haalde diep adem en liep naar buiten.
Mijn kracht terugnemen
Kalm en kalm liep ik terug naar de eetkamer. Iedereen keek op toen ik weer ging zitten.
Zonder een woord te zeggen, deed ik mijn trouwring af en legde die voor mijn man neer.
Hij fronste. — « Wat moet dit betekenen? »
— « Ik vraag een scheiding aan, » zei ik zachtjes.
Hij lachte kort en koud. — « En wie zou jou ooit willen? »
Ik keek hem aan, mijn stem kalm. — « We zullen zien. Morgen pak je je spullen en vertrek je — vanuit mijn appartement.
En de auto, die op mijn naam staat, blijft in de garage staan. Oh, en mijn broer zal alles weten. Je weet al hoe leuk hij je vindt. »
Zijn glimlach verdween. — « Dat zou je toch niet durven. »
— “Dat zul je wel zien.”
Ik stond op, pakte mijn tas en liep naar de deur.
Eindelijk vrijheid
Terwijl ik wegliep, hoorde ik de stem van zijn vriend – zacht maar vastberaden:
— “Dat heb je verdiend.”
Ik stapte naar buiten, de koele nachtlucht in.
De lucht was donker, maar voor het eerst in jaren voelde het niet zwaar.
Mijn hart deed nog steeds pijn, maar onder de pijn was iets nieuws: vrede.
Ik haalde diep adem en glimlachte in mezelf.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me vrij.
