Daniel probeerde hem te onderbreken. « Richard, dit is echt niet— »
Richard stak zijn hand op. « Dit is precies het juiste moment. »
Hij keek me aan. ‘Emily kwam niet naar me toe om wraak te nemen of een beloning te krijgen. Ze stelde maar één vraag: zou de waarheid ertoe doen?’
Mijn borst trok samen. Ik herinnerde me dat gesprek. De slapeloze nachten die eraan voorafgingen.
‘Dat klopt,’ zei Richard kort en bondig.
Hij keek de zaal in. « Het bestuur heeft Daniels gedrag beoordeeld, zowel professioneel als persoonlijk. Leiderschap vereist integriteit. »
Vanessa greep instinctief naar de halsketting.
« De promotie die vanavond gevierd wordt, » zei Richard kalm, « gaat niet door. »
Er klonk een golf van geschokte kreten door de balzaal. Daniel staarde verbijsterd voor zich uit.
“En,” vervolgde Richard, “de ketting die Vanessa draagt, is van Emily. Het bedrijfsbeleid is duidelijk met betrekking tot misleiding.”
Iedereen keek naar haar.
‘Alstublieft,’ zei Richard kalm, ‘breng het terug.’
Haar gezicht gloeide toen ze met trillende vingers de ketting losmaakte. De diamanten weerkaatsten het licht toen ze hem in mijn hand legde.
Ik nam het aan – niet met woede, niet met triomf – maar met zekerheid.
Er ontstond gefluister om ons heen.
Richard boog zich naar me toe. « Emily, je hoeft hier niemand meer te bedienen. »
Voor het eerst die avond liet ik mijn glimlach los.
Ik ging niet meteen weg. Mensen verwachtten drama: tranen, geschreeuw, spektakel. In plaats daarvan bleef ik rustig staan, met mijn ketting in mijn hand, en voelde ik iets onverwachts over me heen komen: opluchting.
Toen er in de kamer gefluisterd werd, kwam Daniel naar me toe. « Emily, alsjeblieft, » zei hij dringend. « Laten we thuis verder praten. »
UITSLUITEND TER ILLUSTRATIE
Ik keek hem kalm in de ogen. « Er is geen huis meer over om in te praten. »
Hij reikte naar mijn arm, maar stopte toen hij merkte dat Richard toekeek. Het evenwicht was verstoord, en dat voelde hij.
Vanessa was al vertrokken. Later hoorde ik dat ze via een dienstgang was weggeglipt. Het voelde wel passend.
Richard bood me een zitplaats aan, maar ik weigerde. We spraken zachtjes bij het balkon. Hij legde het onderzoek uit, het bewijsmateriaal, de getuigen. Daniels val was niet plotseling geweest, maar onvermijdelijk.
‘Wat ga je nu doen?’ vroeg Richard.
