« Nee… dat is onmogelijk! Hij is ziek! Hij kon niet… »
Lena bladerde nog een pagina naar me toe.
Zijn familie – zijn ouders – namen contact met ons op voordat hij ziek werd. Ze vroren zijn sperma in voor later gebruik, in de hoop dat hij het zou overleven.
Want dat deed hij niet… en dat deden ze toch. Ze wilden een kleinkind, ook al wist je dat niet.
Ik kreeg geen adem.
Tranen welden op in mijn ogen toen ik fluisterde:
« Dus… het kind in mij… is van David? »
Ze knikte.
En ze willen niet dat je het weet. Dat had je nooit moeten weten.
Ik zat daar verdoofd.
In mij leefde het kind van de man van wie ik hield, die ik had weggegeven aan vreemden uit dezelfde familie die me behandelde alsof ik niet bestond.
Het verhaal eindigt daar niet.
Die dag was slechts de eerste stap, en alles wat volgde zou zich ontvouwen op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Ik verliet de kliniek als een geest, mijn handen omklemden de lichte zwelling van mijn buik, mijn geest weigerde te geloven wat ik hoorde.
Dagenlang kon ik mezelf niet in de spiegel aankijken. Elke weerspiegeling voelde als de blik van een vreemde – een vrouw die alle grenzen voor de liefde had overschreden, maar toch alles had verloren.
Ik dacht aan Davids ouders, aan hoe ze naar me hadden geglimlacht, maar ook aan waarom ze dit van plan waren geweest.
Soms lag ik ‘s nachts wakker en voelde ik de baby schoppen.
Een hartslag die niet van mij had moeten zijn.
Een hartslag die me verbond met de mensen die me hadden uitgewist.
Soms raakte ik mijn buik aan en fluisterde:
