Hij stond plotseling op, nog steeds de doos stevig vastgeklemd. Toen knielde hij neer, pakte Lila’s gezicht voorzichtig vast en kuste haar voorhoofd.
‘Ik hou zo veel van je, schatje,’ zei hij zachtjes. ‘Papa moet even iets dringends doen, oké? Ik beloof dat ik terugkom.’
Ze knikte, maar er flikkerde angst in haar ogen toen ze haar knuffeldier steviger tegen zich aandrukte.
Greg haastte zich naar onze slaapkamer. Ik volgde hem, mijn hart bonzend in mijn keel.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik, terwijl ik de deuropening blokkeerde. ‘Je maakt me bang.’
Hij keek me niet aan toen hij een spijkerbroek en een sweatshirt aantrok, terwijl hij met zijn handen aan de rits friemelde.
‘Greg, vertel het me. Wat zat er in die doos?’
‘Nee,’ zei hij. ‘Nog niet. Ik moet dit eerst uitzoeken.’
‘Wat moet ik dan uitzoeken?’ Mijn stem verhief zich. ‘Dit is ons leven. Je kunt niet zomaar weglopen zonder uitleg.’
Eindelijk keek hij me in de ogen. Zijn gezicht was bleek, zijn ogen hadden rode randen.
‘Het spijt me,’ zei hij zachtjes. ‘Alstublieft. Ik moet dit alleen doen.’
En daarmee vertrok hij – op eerste kerstdag.
De voordeur sloot met een zacht klikje dat op de een of andere manier luider klonk dan een harde klap.
Lila en ik zaten in stilte. De lampen bleven knipperen, de kaneelbroodjes verbrandden in de oven en de tijd kroop voorbij.
Ik vertelde Lila dat papa een noodgeval had en snel thuis zou zijn. Ze huilde niet, maar ze zei ook nauwelijks iets.
Ik heb steeds weer op mijn telefoon gekeken. Greg heeft niet gebeld. Hij heeft geen berichtje gestuurd.
Lila en ik bleven daar, samen in de stilte.
Toen hij eindelijk terugkeerde, was het bijna negen uur ‘s avonds. Hij zag er volkomen uitgeput uit, als iemand die net van een veldslag was teruggekomen. Sneeuw kleefde aan zijn jas en zijn gezicht was ingevallen en gespannen.
Hij nam niet eens de moeite om zijn schoenen uit te trekken. Hij liep recht op me af, greep in zijn zak en hield het kleine, verfrommelde doosje omhoog.
‘Ben je er klaar voor om het te weten?’ vroeg hij.
Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik het van hem aannam.
Ik opende de doos langzaam, in de hoop een brief of misschien een oud aandenken te vinden. Wat ik aantrof was veel erger dan ik me had kunnen voorstellen.
Binnenin zat een foto – enigszins vervaagd, duidelijk vaak aangeraakt. Er stond een vrouw op naast een tienermeisje. De vrouw was Callie. Ze zag er ouder uit, maar haar uitdrukking kwam me bekend voor van een oud fotoalbum uit haar studententijd dat Greg me ooit had laten zien. Haar ogen keken vermoeid, haar mond stond in een halve glimlach die meer op spijt dan op blijdschap leek.
Maar het meisje naast haar…
Ze was ongeveer vijftien of zestien. Ze had Gregs kastanjebruine haar en dezelfde neusvorm. Ze leek in niets op Callie, maar tegelijkertijd ook onmiskenbaar op hem.
Op de achterkant van de foto stond, in hetzelfde zwierige handschrift, een boodschap:
“Dit is je dochter. Op eerste kerstdag, van 12 tot 2 uur, zijn we in het café waar we vroeger zo graag kwamen. Je weet wel welke. Als je haar wilt ontmoeten, is dit je enige kans.”
Mijn handen trilden toen ik naar Greg opkeek. Hij was op de bank gezakt, met zijn hoofd in zijn handen begraven.
‘Greg… wat betekent dit?’ vroeg ik, mijn stem trillend.
Hij keek niet op. « Het betekent dat alles wat ik dacht te weten over mijn verleden – en mijn heden – zojuist is veranderd. »
Toen vertelde hij me wat er gebeurd was.
Hij was de stad doorgereden naar het oude café met de groene luifel – de plek waar ze vroeger tijdens hun studententijd studeerden, met afgebladderde tafels en koffie die naar herinneringen smaakte.
Ze waren er. Callie en het meisje.
Haar naam was Audrey.
Greg zei dat hij verstijfd was toen hij haar zag. Zijn hart herkende haar voordat zijn verstand het kon bevatten. Ze deed hem denken aan zijn zus op die leeftijd – dezelfde ogen, dezelfde terughoudende houding, haar armen strak over elkaar geslagen alsof ze bang was om zich te veel open te stellen.
Callie keek op en zei zachtjes: « Dank u wel voor uw komst. »
Audrey staarde hem aan, haar gezicht ondoorgrondelijk.
Ze zaten samen aan een hoektafel en spraken aandachtig met elkaar. Audrey stelde vragen: waar hij was opgegroeid, welke films hij leuk vond tijdens zijn studententijd, waarom hij er niet bij was geweest.
Greg zei dat hij wilde gillen toen hij zich realiseerde dat hij nooit geweten had dat ze bestond.
Callie legde alles uit met een vlakke, holle stem. Ze ontdekte dat ze zwanger was nadat ze uit elkaar waren gegaan. Ze had een relatie met iemand anders – de rijke man met wie ze later trouwde – en had hem verteld dat het kind van hem was.
Ze overtuigde zichzelf ervan dat het de beste keuze was. Greg hoefde het niet te weten, dacht ze, en haar man zou een betere vader zijn.
