Hij was wakker.
Ik wachtte tot het huis helemaal stil stond. Mijn zicht werd wazig toen ik mijn ogen een klein beetje opende. De klok van de magnetron gloeide in het donker. 20:42 uur.
Mijn ledematen voelden alsof ze vol zand zaten. Ik stak mijn hand in mijn zak en haalde mijn telefoon eruit, in een poging de kamer niet te veel te verlichten door het scherm. Geen bereik. De balkjes flikkerden even en verdwenen toen. Natuurlijk. Julian had altijd al grapjes gemaakt over het slechte signaal in de woonkamer.
Ik sleepte mezelf, steunend op mijn ellebogen, centimeter voor centimeter naar de gang waar af en toe de receptie weer openging. Evan kroop achter me aan, trillend maar stil. Tegen de tijd dat we het einde van de gang bereikten, had ik nog maar één haperend streepje bereik.
Ik belde 112. De oproep mislukte. Ik probeerde het opnieuw. En nog eens. Mijn handen waren klam van het zweet en ik voelde me zwak.
Eindelijk werd de verbinding tot stand gebracht. « Nooddiensten. Wat is uw noodsituatie? »
‘Mijn man heeft ons vergiftigd,’ fluisterde ik. ‘Hij is weggegaan, maar hij zou terug kunnen komen.’
De kalme, maar toch dringende toon van de centralist stelde me gerust. « Geef uw adres door. Kunt u zich ergens opsluiten? »
‘Er is een toilet,’ zei ik. ‘Ik denk dat we er wel bij kunnen.’
Ik begeleidde Evan met een arm om zijn middel. Hij kon nauwelijks staan. Zijn pupillen waren enorm groot en hij zag bijna geen kleur meer in zijn ogen. Toen we bij de badkamer aankwamen, deed ik de deur op slot en draaide de kraan open, zodat hij langzaam wat water kon drinken.
De centralist hield me aan de praat. Vroeg wat we gegeten hadden, wanneer de symptomen begonnen waren en of ik iemand buiten hoorde.
Toen trilde mijn telefoon.
Een sms van een onbekend nummer:
Kijk in de vuilnisbakken. Daar vind je bewijs. Hij komt terug.
Ik hield mijn adem in. Wie had dat ooit kunnen weten?
Voordat ik kon antwoorden, klonken er voetstappen beneden. De voordeur was opengegaan. Meer dan één stem klonk door de gang.
Een vreemdeling zei: « Je had me verteld dat ze weg zouden zijn. »
« Dat klopt, » antwoordde Julian. « Ik heb het gecontroleerd. »
Mijn hartslag bonkte zo hard dat mijn borstkas ervan trilde. Evan drukte zich tegen mijn zij aan. Ik bedekte zachtjes zijn mond en maande hem tot stilte.
Julians stem zakte. « We wachten een minuut. Dan bellen we. Dan huilen we. Dat is alles. »
De vreemdeling snoof. « Weet je zeker dat het kind niet wakker wordt? »
‘Hij is er geweest,’ snauwde Julian. ‘Hij heeft amper de helft van zijn bord opgegeten. Dat zou hem harder moeten raken.’
Toen klonk er een harde bonk op de voordeur.
« Politie. Doe de deur open. »
Er brak chaos uit. De vreemdeling vloekte. Iets kletterde op de grond. Voetstappen klonken. De centralist sprak opnieuw. « Agenten staan buiten. Blijf in de badkamer totdat ze melden dat het veilig is. »
Stemmen vulden het huis. Bevelen. Vragen. Een spanning die in elke kamer voelbaar was. Toen riep iemand: « We hebben het 112-gesprek van de vrouw. Ze leeft nog. »
Julian hield hoorbaar zijn adem in.
Toen een agent uiteindelijk zei: « Mevrouw, u kunt naar buiten komen, » deed ik de deur open.
De gang was vol uniformen. Een agent bukte zich om zachtjes tegen Evan te praten, terwijl een andere mijn arm ondersteunde. Paramedici begeleidden ons naar de woonkamer.
Julian stond daar met zijn handen half omhoog, een masker van onschuld smolt van zijn gezicht. Toen onze blikken elkaar kruisten, staarde hij me aan met een haat die geen ruimte voor twijfel liet.
‘Je hebt gelogen,’ spuwde hij.
