« Ik zal proberen een man van mijn eigen verhaal te zijn, geen slachtoffer van dat van hen. »
Het leven hervatte zich. Ik huurde een klein appartement in Powai, deed yoga, leerde autorijden en herinnerde mezelf er dagelijks aan: « Vandaag leef ik voor mezelf. »
Maanden later zei mijn schoonmoeder:
« Als je nu wilt scheiden, zal ik je steunen »,
antwoordde ik.
« Mam, als mijn hart onveranderd blijft, teken ik dan. Ik wacht niet op genezing, ik stel mijn oordeel gewoon uit. »
In de vierde maand schreef Priya: ze trok bij haar ouders in, ging in therapie en vroeg om een overplaatsing. « Als Rohan en ik het goedmaken, wordt het nieuw, niet gerecycled. Zo niet, dan blijf ik in leven. »
In de zesde maand zette Arjun een doos voor mijn deur: de spullen waren aan mij overgedragen, samen met de ontslagpapieren. Op een briefje stond: « Als je tekent, zal ik me niet verzetten. Als je blijft, begin ik opnieuw met de grenzen. »
Ik legde de papieren op een klein altaar, brandde wierook en bedankte mezelf dat ik de zes maanden met waardigheid had overleefd.
Rechtbank – Mijn beslissing.
Bij de familierechtbank in Bandra, gekleed in eenvoudig wit, stond ik tegenover de rechter. Arjun zat apart, met gebogen hoofd.
“Wil je verzoening?” vroeg de rechter.
Ik dacht aan de rode jurk, Juhu’s vlammen, Irani’s thee, zijn e-mails, de tranen van mijn schoonmoeder, mijn dagelijkse mantra. Mijn hart antwoordde duidelijk:
“Edelachtbare, ik kies… vrijheid.”
Arjun opende zijn ogen, vochtig maar stil, en knikte. Rohan wachtte buiten. Hij vroeg:
« Gaat het? »
« Dat ben ik. En jij? »
« Met mij gaat het ook goed. Wat er ook gebeurt, ik zal je niet verraden. »
Ik glimlachte flauwtjes. De Mumbai-zon scheen goudkleurig door de kokospalmen.
