Rechercheur Alvarez kwam terug met twee agenten en een vrouw in een blauw pak die zich kortweg voorstelde als « Risicomanagement ». Haar blik dwaalde door de kamer voordat ze ging zitten, alsof ze op zoek was naar zwakke plekken.
« We verbreden de periode waarin onderzoek mogelijk is, » zei Alvarez. « Niet alleen tijdens de wisseling van de dienst, maar ook in de twaalf uur rondom de bevalling. »
Ik keek naar de baby – mijn baby – die vredig in zijn wiegje sliep, zich totaal niet bewust van de chaos om hem heen. De woorden ontsnapten me in een snik.
« Dus je weet nog steeds niet waar mijn echte, biologische zoon is. »
« Nog niet, » gaf hij toe. « Maar we hebben een aantal concrete aanwijzingen. Bij drie pasgeborenen komen de scans van de polsbandjes niet overeen met de tijdstippen waarop hun voetafdrukken zijn gemaakt. Dat gebeurt over het algemeen niet bij toeval. »
Megan zat naast me, staarde met een lege blik voor zich uit en klemde een ziekenhuisdeken vast. Ze hield geen baby’s meer vast. De pasgeborenen waren naar een bewaakte couveuseafdeling overgebracht « om veiligheidsredenen », wat op een bepaalde manier voelde als een nieuw verlies – noodzakelijk, maar wreed.
Een verpleegster die ik nog nooit eerder had gezien, kwam binnen voor weer een wangslijmvliesuitstrijkje. Op haar badge stond S. MARSH. Ze glimlachte veel te breed.
« Het is gewoon een routineprocedure, » zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Terwijl ze zich over de wieg boog, trilde haar hand lichtjes. Haar ogen dwaalden naar Alvarez, en vervolgens naar de deur.
Een rilling liep over mijn rug.
Toen ze vertrokken was, mompelde ik:
« Wie was dat? Ze was er gisteren niet. »
Alvarez controleerde zijn aantekeningen.
« Ze is een mobiele verpleegkundige. Overgeplaatst van de kinderafdeling. Ze had dienst in de nacht dat je beviel. »
Megans stem trilde.
« Ik herinner me haar. Ze maakte een opmerking over het gehuil van mijn baby, alsof ze hem al kende. »
Mijn keel snoerde zich samen.
« Kun je haar onderzoeken? »
Alvarez’ gezichtsuitdrukking veranderde.
« Het is al begonnen. »
Een uur later belde Ryan.
Ik stond op het punt zijn telefoontje te negeren.
« Hoe lang gaat dit nog duren? » riep hij uit. « Dit is belachelijk. Het ziekenhuis laat ons eruitzien als idioten. »
Ze laten ons eruitzien als idioten.
‘Dit gaat niet over jou,’ zei ik kalm.
Hij slaakte een zucht van ergernis.
« Als dit verhaal uitlekt, zullen mensen denken— »
‘Wat bedoel je?’ onderbrak ik. ‘Dat je me van overspel beschuldigde en dat je een onderzoek op gang bracht dat een babywissel aan het licht bracht?’
Stilte.
En toen, veel te snel:
« Praat met niemand zonder mij erbij. »
Daar vond mijn angst een nieuw doelwit.
Ryan maakte zich geen zorgen over de baby’s.
Hij maakte zich zorgen over zijn versie van het verhaal.
In de middag bracht het ziekenhuis een verklaring uit waarin het incident werd toegeschreven aan een « procedurele afwijking tijdens een ploegwissel ». De bewoordingen waren nietszeggend en inhoudsloos – alsof ze een typefout beschreven in plaats van een ramp.
Alvarez was niet overtuigd.
Hij kwam terug met een tablet.
« Uw echtgenoot heeft om 21:40 uur ingecheckt. Heeft hij de kamer verlaten? »
‘Ja,’ antwoordde ik, terwijl ik me zijn constante komen en gaan herinnerde. ‘Hij ging naar de geldautomaten. Hij nam een telefoontje aan.’
« Is er nog iemand anders bij je langsgekomen? »
Ik aarzelde.
« Zijn moeder. Donna. Ik was half in slaap. Ze zei dat ze de baby wilde zien. »
« Heeft ze de baby zelf in haar armen gehouden? »
Ik slikte moeilijk.
« Een paar minuten. Ryan was even weg. »
Alvarez’ kaak spande zich aan. Hij ging de gang op om te bellen. Toen hij terugkwam, klonk zijn toon scherper.
« We hebben de beelden uit de gang bekeken. Om 2:17 uur verliet een vrouw die aan Donna’s beschrijving voldeed de gang met een pasgeboren baby in haar armen. Ze keerde een paar minuten later terug, zonder de baby. »
De kamer bleef stil.
