Toen keek de rechter me aan. « Mevrouw Dawso, » zei hij met een kalmere stem, « ik beveel dat er geen direct contact mag zijn tussen u en meneer Dawso buiten de door de rechtbank goedgekeurde kanalen. Alle overdrachten van de voogdij zullen onder toezicht plaatsvinden. En uw zoon krijgt toegang tot therapie. »
Zoals je al zei, rolden de tranen over mijn wangen en kon ik niet spreken.
Caleb staarde me indringend aan terwijl hij de bevelen las. Geen berouw. Geen schaamte. Hij keek me aan alsof ik iets had gestolen waarvan hij dacht dat het van hem was.
Maar voor het eerst was ik bang voor zijn woede.
Omdat hij al alleen in de kamer was.
Harper had het verhaal veranderd met een hulpmiddel en een zin: Papa zei dat ik het niet moest doen.
Na de rechtszaak kwamen we in het heldere middaglicht terecht, alsof we onder water waren geweest en eindelijk weer boven waren gekomen. Harper pakte mijn hand stevig vast.
“¿Nos vamos a casa?” pregυпtó süavemeпte.
‘Ja,’ zei ik. ‘En we gaan het op een veilige manier doen.’
Ze knikte en keek me toen aan. « Mam? »
‘Ja, schat?’
—Als papa boos wordt— fluisterde ze—, zul je dan nog steeds van me houden?
Mijn hart brak opnieuw. Ik knielde neer op de trappen van het gerechtsgebouw en nam haar gezicht in mijn handen. ‘Harper,’ zei ik, ‘er is niets wat je kunt doen om me te laten stoppen met van je te houden. Nooit.’
Harpers schouders zakten in elkaar alsof hij die angst al jaren met zich meedroeg.
Dat is iets waar bij dit soort scheidingen niet over gesproken wordt: het kind kijkt niet alleen maar toe tijdens de ruzie. Soms wordt het kind zelf het strijdtoneel.
