In het veld voor de ontvanger stonden vier e-mailadressen: Rebecca Winters, Sarah Blackwood, Jennifer Ashford en Marcus Chin. Vier mensen wier levens op het punt stonden die van mij te kruisen op manieren die niemand van ons twee maanden geleden had kunnen voorspellen.
De bijlagen lagen klaar. Financiële gegevens die Lydia’s betalingspatronen uit verschillende bronnen aantoonden. Screenshots van haar sms-conversaties met elk van hen, die ik op onorthodoxe wijze had verkregen. Locatiegegevens waaruit bleek dat ze volgens een vast schema tussen alle vijf doelwitten rouleerde. En een tijdlijn die haar hele operatie in detail en met kleurcodering in kaart bracht.
Ik las de tekst van de e-mail nog een laatste keer door.
Geachte mevrouw Winters, mevrouw Blackwood, mevrouw Ashford en meneer Chin,
Ik denk dat we een gemeenschappelijke interesse delen, en ik vind dat het tijd is om eens te praten over het gespecialiseerde « personal training »-programma dat ons leven verrijkt en onze bankrekeningen leegplundert.
Zie de bijgevoegde documentatie. Ik stel voor dat we vanavond nog even praten.
Met vriendelijke groeten,
Eliza Hartwell
Professioneel. Direct. Onmogelijk te negeren.
Ik keek op de klok. 16:32 uur. Ik was van plan dit om 16:47 uur te versturen – precies het moment waarop de meeste professionals hun werkdag afronden, maar nog niet van kantoor zijn vertrokken. Maximale kans dat het direct gelezen wordt. Minimale kans dat het verloren gaat in de stortvloed aan e-mails die die avond binnenkomen.
Beneden hoorde ik de voordeur openen en sluiten. Grants voetstappen klonken door het huis, zwaar, onrustig en doelgericht. Hij zocht me.
Ik sloot mijn laptop en wachtte.
Zijn voetstappen volgden de trap op, bleven even staan voor onze slaapkamerdeur en liepen toen verder door de gang naar de logeerkamer. Ik hoorde lades opengaan, het geluid van iets dat werd verplaatst.
Wat was hij aan het doen?
Ik stond op en liep de gang in. De deur van de logeerkamer stond open en Grant pakte koffers van de kastplank. Mijn koffers. De bijpassende set die zijn ouders ons als huwelijksgeschenk hadden gegeven.
‘Ik help je op weg,’ zei hij zonder me aan te kijken. ‘Je zei dat je vragen had over het eigendom, maar dat verandert niets aan het feit dat je er zaterdagmiddag uit moet zijn. Lydia’s verhuiswagen komt om twee uur.’
Wat een brutaliteit – me helpen met inpakken om mijn eigen huis te verlaten.
Ik leunde tegen de deurpost en keek toe hoe hij koffers in de gang opstapelde.
‘Dat is attent van je, Grant,’ zei ik. ‘Maar ik ben wel benieuwd naar iets.’
Hij keek me eindelijk aan, met een wantrouwende blik.
« Wat? »
