Ik kreeg toegang tot Grants telefoonlocatie via ons familieabonnement, een functie die we jaren geleden hadden geactiveerd en waarvan hij vergeten was dat hij die had geactiveerd. Zijn patronen werden snel duidelijk. Vijf dagen per week naar de sportschool in Paramus, jazeker, maar ook regelmatige bezoekjes aan een adres in Hoboken, weekendtrips naar locaties die niet overeenkwamen met een sportschool of kantoor, en middaguitstapjes naar restaurants en hotels verspreid over het noorden van New Jersey.
Ik heb de bankafschriften van de afgelopen zes maanden doorgenomen en elke verdachte transactie gemarkeerd. Grant had regelmatig contant geld opgenomen – vijfhonderd hier, duizend daar – altijd in bedragen die zo waren berekend dat ik het niet zou opmerken. Bij elkaar opgeteld ging het om bijna twintigduizend dollar.
Toen vond ik de betalingen aan LB Consulting. Vijftienduizend dollar over vier maanden, vermeld als « bedrijfsadviesdiensten ».
Maar toen ik naar LB Consulting zocht, vond ik niets. Geen website. Geen bedrijfsregistratie. Geen fiscaal identificatienummer. Het bedrijf bestond niet.
Toen wist ik dat dit niet zomaar een affaire was. Dit was iets berekends, iets georganiseerds, iets gevaarlijkers.
Mijn moeder kwam dat weekend op bezoek. We zaten in mijn keuken koffie te drinken terwijl Grant in de sportschool was, en ik vertelde haar alles. Ze luisterde zonder onderbreking, haar analytische, boekhoudkundige geest verwerkte patronen en mogelijkheden.
“Eliza, mannen zoals Grant hebben niet zomaar affaires. Ze hebben patronen. Als hij deze vrouw geld geeft, is hij niet de enige.”
Samen ontdekten we het Instagram-account van Lydia Brennan. Yoga-poses op ongerepte stranden. Groene smoothies in esthetisch perfecte glazen. Inspirerende citaten over foto’s van zonsopgangen. In haar bio stond dat ze een gecertificeerde personal trainer en wellnesscoach was die « haar bedrijf vanaf de grond opbouwde ».
Maar de foto’s vertelden een ander verhaal. Designer sportkleding die honderden dollars per set kostte. Luxe vakanties naar Bali, Tulum en de Malediven. Een witte Range Rover. Maaltijden in restaurants waar hoofdgerechten vanaf zestig dollar kostten.
‘Dit is geen ondernemer die het moeilijk heeft,’ zei mijn moeder zachtjes. ‘Dit is iemand met meerdere inkomstenbronnen. Ga dieper graven. Zoek uit wie er nog meer haar rekeningen betaalt.’
De volgende twee weken besteedde ik aan het opbouwen van een compleet profiel van Lydia. Ik volgde haar digitale voetafdruk op verschillende platforms, traceerde haar locatiegegevens, analyseerde haar postingpatronen en vergeleek haar getuigenissen met openbare registers.
Wat ik ontdekte, maakte alles duidelijk.
Grant had niet zomaar een affaire. Hij werd opgelicht. En dat gold ook voor minstens vier andere mensen van wie de namen op Lydia’s website verschenen, waar ze haar « transformatieve training » en « levensveranderende begeleiding » prezen.
Het spel was groter dan ik me had voorgesteld. En nu, staand op mijn veranda met nog zesendertig uur te gaan voordat Lydia bij me introk, was ik er klaar voor om het te spelen.
Ik liep met opzet langzaam de trap naar onze slaapkamer op, terwijl Grant op de veranda bleef zitten met zijn geschokte buren. Mijn aktentas voelde zwaarder aan dan normaal, niet door de contractdocumenten erin, maar door het gewicht van wat ik op het punt stond in gang te zetten.
De slaapkamer zag er precies zo uit als die ochtend toen ik naar mijn werk vertrok. Ons kingsize bed met het dekbed dat Grant nooit goed recht heeft leren leggen. De commode met zijn parfumflesjes als trofeeën. De kast waar zijn designer sportkleding nu drie keer zo talrijk was als zijn pakken.
Alles leek normaal, comfortabel en onveranderd.
Maar niets was meer normaal.
Ik zette mijn aktetas op het bed en pakte mijn laptop. Door het raam zag ik Grant nog steeds op de veranda staan, met zijn telefoon aan zijn oor gedrukt. Waarschijnlijk belde hij Lydia om haar te vertellen over zijn triomfantelijke optreden bij de ontruiming, en verwachtte hij waarschijnlijk lof voor hoe vastberaden hij met zijn aanstaande ex-vrouw was omgegaan.
Die gedachte deed mijn kaken zich aanspannen.
Mijn telefoon trilde. Een berichtje van mijn moeder.
Gebeurt het vandaag?
Ik typte terug.
Hij gooide zomaar de scheidingspapieren op mijn voordeur. Hij vertelde de hele buurt dat ik 36 uur de tijd heb om « Lydia’s huis » te verlaten.
Er verschenen onmiddellijk drie stippen.
Perfect. Voer het plan uit. Ik ben trots op je.
Ik opende mijn laptop en haalde de e-mail tevoorschijn die ik drie dagen geleden had opgesteld. De onderwerpregel luidde:
De privé-trainingsdiensten van Lydia Brennan.
