jullie huwelijk », zei ze. « De officier van justitie zal zich op Lydia richten. Grant zal de gevolgen ondervinden van de scheidingsprocedure en de schade aan zijn carrière, maar dat is civielrechtelijk, niet strafrechtelijk. »
Maandagochtend brak aan met de zwaarte van de definitieve beslissing. Rebecca diende om 9.00 uur het officiële echtscheidingsverzoek in, met als reden onoverbrugbare verschillen en financieel wangedrag. Tegen twaalf uur had Grants advocaat gereageerd met het verzoek om mediation. Om drie uur zaten we in een vergaderruimte op Rebecca’s advocatenkantoor met beide advocaten en een neutrale mediator.
Grant zag er vreselijk uit. Zijn dure pak zat hem anders, alsof hij was afgevallen. Donkere kringen omhulden zijn ogen. Zijn handen trilden lichtjes terwijl hij de scheidingsaanvraag doorbladerde.
« Dit is buitensporig, » zei zijn advocaat, wijzend naar het voorstel voor de verdeling van de bezittingen. « Mevrouw Hartwell vraagt om driekwart van de liquide middelen, het volledige eigendom van de echtelijke woning en… »
‘De echtelijke woning is nooit echtelijk bezit geweest,’ onderbrak Rebecca vlot. ‘Het is eigendom van de Hartwell Family Trust. Meneer Hartwell heeft er geen enkele wettelijke aanspraak op. Wat betreft de liquide middelen, we zijn bereid aan te tonen dat meneer Hartwell echtelijke gelden ter waarde van vijftienduizend dollar heeft misbruikt om de frauduleuze activiteiten van zijn minnares te financieren. Dat is financiële ontrouw volgens de wetgeving van New Jersey.’
Grants advocaat keek hem aan.
« Meneer Hartwell, ik zou u adviseren om— »
‘Ik wil hier niet tegen vechten,’ zei Grant zachtjes.
“Meneer Hartwell, ik beveel u van harte aan—”
‘Ik wil niet vechten,’ herhaalde hij, zijn stem hol. ‘Ze heeft overal gelijk in. Ik heb vreselijke keuzes gemaakt. Ik heb ons huwelijk kapotgemaakt. Ik ben bedrogen door een oplichter. Ik heb de energie noch de morele autoriteit om te pleiten voor een betere schikking.’
De mediation duurde twee uur. Aan het eind hadden we een voorlopige overeenkomst die binnen een week officieel zou worden vastgelegd.
Ik kreeg het huis, 75 procent van onze gezamenlijke spaargelden, mijn volledige pensioenrekening en een erkenning in de echtscheidingsakte dat Grants gedrag de voornaamste oorzaak van de ontbinding van het huwelijk was geweest. Grant behield zijn 401(k)-pensioen, 25 procent van de gezamenlijke spaargelden en wat er nog over was van zijn waardigheid.
We ondertekenden de voorlopige overeenkomst in stilte. Toen we opstonden om te vertrekken, keek Grant me aan over de vergadertafel.
‘Ik hoop dat je iemand beters vindt,’ zei hij zachtjes. ‘Iemand die jou echt verdient.’
Ik heb niet geantwoord.
De juridische procedure tegen Lydia verliep sneller dan誰dan ook had verwacht. Eind oktober had het Openbaar Ministerie een omvangrijk dossier opgebouwd met getuigenissen van zeven slachtoffers, financiële gegevens over een periode van drie jaar en bewijs van systematische fraude in vier districten. Lydia nam een advocaat in de arm die probeerde een schikking te treffen. Het Openbaar Ministerie weigerde. Ze wilden dat de zaak voor de rechter zou komen als waarschuwing voor anderen die soortgelijke praktijken uitvoerden.
In november diende het advocatenkantoor van Rebecca namens alle geïdentificeerde slachtoffers een collectieve civiele rechtszaak in. In de rechtszaak werd volledige teruggave geëist van alle door frauduleuze middelen verkregen gelden, plus een schadevergoeding voor emotioneel leed en een punitieve schadevergoeding om soortgelijk gedrag te voorkomen.
Uit het financiële onderzoek van Marcus bleek dat Lydia al zes jaar lang varianten van deze oplichtingspraktijken uitvoerde, te beginnen in Pennsylvania, vervolgens naar Connecticut en uiteindelijk naar New Jersey. Het totale bedrag aan niet-aangegeven inkomsten bedroeg meer dan vierhonderdduizend dollar.
De belastingdienst heeft afzonderlijke aanklachten ingediend wegens belastingontduiking.
In december adviseerde Lydia’s advocaat haar om een schikking te accepteren. Ze weigerde, blijkbaar in de overtuiging dat ze een jury ervan kon overtuigen dat haar slachtoffers haar vrijwillig geld hadden gegeven en dat de relaties oprecht waren. Haar proces stond gepland voor maart.
Ondertussen was mijn leven op onverwachte manieren weer aan het opbouwen.
De scheiding werd begin februari afgerond – vier maanden na die donderdagmiddag waarop Grant de papieren naar me had gegooid op de veranda. In het definitieve vonnis kreeg ik alles wat Rebecca had onderhandeld, plus een clausule die Grant verbood om in de toekomst nog aanspraak te maken op het huis of mijn erfenis.
Mijn carrière had een interessante wending genomen. In juridische kringen ging het gerucht rond dat ik een fraudeonderzoek met meerdere slachtoffers had gecoördineerd door gebruik te maken van onderzoek in openbare registers en strategische coördinatie met de slachtoffers. Drie advocatenkantoren benaderden me voor advies over soortgelijke zaken. Een juridisch-technologiebedrijf wilde dat ik trainingsmateriaal ontwikkelde voor advocaten over het herkennen en documenteren van financiële fraude.
Ik was ook begonnen met het geven van de bijscholingscursus die ik had ontwikkeld: « Financiële fraude in persoonlijke relaties: herkenning, documentatie en juridische reactie ». Aan de eerste sessie hadden zich 23 advocaten ingeschreven. Voor de tweede sessie was er een wachtlijst.
Rebecca, Sarah, Jennifer, Marcus en ik bleven elkaar maandelijks ontmoeten voor een etentje. Wat begon als een coördinatiegroep groeide uit tot een echte vriendschap. We hadden samen iets ingrijpends meegemaakt, en dat had een band gesmeed die je in normale sociale contacten niet kunt evenaren.
Tijdens ons diner in februari kondigde Sarah aan dat ze van haar man ging scheiden.
‘Niet vanwege Lydia,’ zei ze, terwijl ze haar wijn ronddraaide. ‘Maar omdat de hele situatie me deed beseffen dat ik de problemen in mijn huwelijk al jaren negeerde. Soms is een crisis nodig om de dingen helder te zien.’
Jennifer vertelde dat haar man was vertrokken, maar dat ze samen therapie probeerden.
‘Ik weet niet zeker of het gaat lukken,’ zei ze. ‘Eerlijk gezegd. Maar ik moet wel zeker weten dat we alles geprobeerd hebben voordat ik een definitieve beslissing neem.’
Het huwelijk van Marcus had, enigszins verrassend, standgehouden.
« Mijn vrouw zei dat ze al vermoedde dat ik vreemdging, » vertelde hij ons. « Het feit dat ik erachter kwam dat ik werd opgelicht in plaats van ontrouw te zijn, maakte het eigenlijk makkelijker om te vergeven. We zitten in relatietherapie, maar we zijn vastbesloten om onze relatie te herstellen. »
Ook het huwelijk van Rebecca was in therapie, met een voorzichtig optimisme over de uitkomst.
« Mijn man begrijpt dat ik kwetsbaar was na zoveel moeilijke scheidingszaken te hebben behandeld, » zei ze. « Lydia heeft die kwetsbaarheid vakkundig uitgebuit. Hij is gekwetst, maar hij is bereid om er samen doorheen te komen. »
Ik was de enige wiens huwelijk volledig was stukgelopen, maar ik was ook de enige die zich volkomen vredig voelde met die uitkomst.
Grant was verhuisd naar een bedrijfsappartement in New York en was langzaam bezig zijn klantenbestand weer op te bouwen. Drie klanten verlieten hem volledig. Vijf bleven, bereid om hem een tweede kans te geven. Hij accepteerde een salarisverlaging om zijn positie bij het bedrijf te behouden en stemde in met extra toezicht op zijn accounts en klantcontacten.
Hij stuurde me in januari een e-mail – geen verzoek tot verzoening, maar slechts een erkenning van wat hij had verloren en een verontschuldiging voor de pijn die hij had veroorzaakt. Ik heb hem één keer gelezen en vervolgens verwijderd.
Sommige excuses komen te laat om nog iets uit te maken.
