‘Eliza, ik weet dat ik hier geen recht op heb,’ zei hij, ‘maar kunnen we het over de scheiding hebben? Over hoe we dit aanpakken?’
‘We regelen het via advocaten,’ zei ik. ‘Rebecca Winters verwees me door naar een collega die gespecialiseerd is in echtscheidingszaken met financiële wanpraktijken. Ik bel haar maandagochtend.’
‘Financieel wangedrag,’ herhaalde hij. ‘U gaat beweren dat ik—’
‘U hebt vijftienduizend dollar betaald aan een nepbedrijf met geld uit uw huwelijk om uw buitenechtelijke relatie te onderhouden,’ zei ik. ‘Dat is een schoolvoorbeeld van financieel wangedrag. Grant, uw advocaat zal u de gevolgen uitleggen.’
Zijn gezicht vertrok in een grimas.
‘Ik had nooit de bedoeling dat dit zou gebeuren,’ zei hij.
‘Maar het is wel gebeurd,’ antwoordde ik. ‘Je hebt Lydia boven mij verkozen. Je hebt ervoor gekozen haar leugens te geloven in plaats van de realiteit van ons huwelijk. Je hebt ervoor gekozen mij publiekelijk te vernederen in plaats van een eerlijk gesprek te voeren. Dat waren jouw keuzes, Grant. Nu moet je de consequenties dragen.’
Hij pakte zijn koffer en kledingtas op.
‘Hoe nu verder?’ vroeg hij.
‘Ga jij maar naar je verblijfplaats vannacht,’ zei ik. ‘Ik blijf hier, in mijn huis. Onze advocaten overleggen over de verdeling van de bezittingen en de voorwaarden van de scheiding. En we proberen allebei te redden wat er nog over is van ons leven.’
Grant liep naar de deur, opende die en bleef even staan.
‘Ik hoop dat je iemand beters vindt,’ zei hij zachtjes. ‘Iemand die jou echt verdient.’
Ik antwoordde niet. Er viel niets meer te zeggen.
Hij liep naar zijn Mercedes, laadde zijn koffer in de kofferbak, nam een lange tijd plaats achter het stuur voordat hij de motor startte. Ik keek hoe de achterlichten in de verte verdwenen. Daarna sloot ik de deur, deed hem op slot en stond alleen in mijn hal.
Het huis was stil. Grant was niet aan het bellen op zijn kantoor. Geen geluid van de televisie uit de woonkamer. Geen stromende douche boven. Alleen stilte, het zachte gezoem van de koelkast en het tikken van de klok in de gang.
Ik liep door de kamers, deed de lichten aan en heroverde de ruimte die me bijna was afgenomen. De woonkamer waar Grant en ik vroeger films keken. De keuken waar we zeven jaar lang samen ontbeten. De eetkamer waar we etentjes organiseerden. Het thuiskantoor waar ik acht weken had doorgebracht met het opbouwen van de zaak die ons huwelijk zou beëindigen.
Mijn telefoon trilde. Een berichtje van Rebecca.
Hoe is het met je?
Ik typte terug.
Grant is net vertrokken. Het huis is leeg. Het gaat goed met me.
Haar antwoord volgde snel.
De eerste nacht is altijd moeilijk. Bel gerust als je wilt praten. Op elk moment van de dag.
Sarah stuurde een bericht naar de groepschat.
Even checken hoe het met iedereen gaat. Het was een heftige avond. Gaat het goed met iedereen?
Jennifer:
Ik ga ermee om. Mijn man wil alles weten. Er staat ons een lastig gesprek te wachten.
Marcus:
Mijn vrouw heeft me eruit gezet. Ik logeer nu bij mijn broer. Ik kan haar geen ongelijk geven.
Rebecca:
Ik slaap vanavond in de logeerkamer. Mijn man heeft even wat ruimte nodig om alles te verwerken. We vinden er wel een oplossing voor.
Vier huwelijken beschadigd of verbroken. In totaal zeven slachtoffers. Waarschijnlijk zijn er nog meer die we nog niet hebben geïdentificeerd. Jarenlange leugens en manipulatie eindelijk aan het licht gebracht.
Ik heb een bericht naar de groep gestuurd.
Dank jullie allemaal voor jullie moed vanavond. Voor jullie bereidheid om naar voren te treden, haar te confronteren en verantwoording te eisen. We hebben allemaal te maken met de gevolgen, maar we hebben haar gestopt. Dat is belangrijk.
Rebecca:
