‘Alsjeblieft wat?’ vroeg ik. ‘Alsjeblieft vergeven? Alsjeblieft doen alsof je vanmiddag geen scheidingspapieren naar me hebt gegooid op onze veranda? Alsjeblieft vergeten dat je probeerde me uit mijn eigen huis te zetten zodat je oplichtster-vriendin erin kon trekken?’
Mijn stem verhief zich, ondanks mijn pogingen om kalm te blijven.
‘Je hebt me voor schut gezet voor de ogen van de hele buurt,’ zei ik. ‘Je hebt me tot een spektakel gemaakt. Je verwachtte dat ik in tranen zou uitbarsten en om een tweede kans zou smeken. Nou, hier is je reality check, Grant. Ik ga niet smeken. Ik ben er klaar mee.’
Hij opende zijn mond, sloot hem weer en opende hem opnieuw.
‘Mag ik in ieder geval wat kleren inpakken?’ vroeg hij.
‘Je hebt vijftien minuten,’ zei ik. ‘Neem mee wat je nodig hebt voor een paar dagen. De rest regelen we wel via advocaten.’
Grant liep langzaam de trap op, elke stap zwaar van de teleurstelling. Ik hoorde hem in onze slaapkamer rondlopen – lades die opengingen, kastdeuren die dichtschoof, het geluid van een rits van een koffer. Ondertussen bleef mijn telefoon trillen met updates uit de groepschat.
Rebecca om 20:47 uur:
Ik heb zojuist bevestiging gekregen van het kantoor van de procureur-generaal van de staat. Ze starten maandagochtend meteen een formeel onderzoek. Dit gaat sneller dan ik had verwacht.
Sarah om 20:52 uur:
Ik heb Lydia’s reserve-Instagramaccount gevonden onder een iets andere naam. Ze gebruikt het om nieuwe slachtoffers te werven. Screenshots zijn gemaakt en opgeslagen. Deze vrouw was van plan haar activiteiten uit te breiden.
Jennifer om 21:03 uur:
FDA-onderzoekers willen ons allemaal ondervragen over de supplementen. Ze beschouwen dit als een kwestie van volksgezondheid. Blijkbaar is een van de ingrediënten die ze gebruikte verboden in de VS.
Marcus om 21:15 uur:
Ik heb de lege vennootschappen in Delaware kunnen herleiden tot een bedrijfsadviseur in Atlantic City. Lydia heeft deze structuur niet zelf bedacht. Iemand heeft het haar geleerd. Ik ben nu onderzoek aan het doen naar die adviseur. Dit zou wel eens groter kunnen zijn dan alleen haar operatie.
Ik schonk mezelf nog een glas wijn in en ging aan de keukentafel zitten, terwijl ik via mijn telefoonscherm in realtime de ontwikkelingen in het onderzoek volgde. Wat begonnen was als mijn persoonlijke ontdekking van de affaire van mijn man, was uitgegroeid tot iets veel groters: een gecoördineerde ontmanteling van een criminele organisatie die al jaren actief was.
Mijn moeder belde om 21:23 uur en ik nam meteen op.
‘Hoe is het gegaan?’ vroeg ze, zonder verdere inleiding.
‘Lydia kwam vierentwintig uur te vroeg aan met verhuisdozen,’ zei ik. ‘We hebben haar ermee geconfronteerd, terwijl alle vier de slachtoffers via de speakertelefoon meeluisterden. Ze probeerde het eerst te ontkennen, daarna te rechtvaardigen, en stortte toen volledig in. Ze is ongeveer een uur geleden vertrokken. Grant is boven een koffer aan het inpakken. Ik heb hem gezegd dat hij vanavond nog moet vertrekken.’
Er viel een stilte.
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze.
Ik keek rond in mijn keuken – mijn keuken, in mijn huis, die Grant had proberen weg te geven aan een vrouw die hem voor geld had uitgebuit.
‘Eerlijk gezegd ben ik uitgeput,’ zei ik. ‘Maar ook opgelucht. Alsof ik acht weken lang mijn adem heb ingehouden en eindelijk kan uitademen.’
‘Dat is het uitwerken van de adrenaline,’ zei ze. ‘De emotionele verwerking komt later. Wees daarop voorbereid.’
‘Ik weet het,’ zei ik.
Ik nam een slokje wijn.
‘Mam,’ voegde ik eraan toe, ‘dank je wel dat je me hebt geleerd om patronen te herkennen, alles te documenteren en kalm te blijven als emoties de overhand dreigen te nemen. Zonder die vaardigheden was dit allemaal niet gelukt.’
‘Jij hebt het moeilijkste gedaan, Eliza,’ zei ze. ‘Ik heb je alleen de tools gegeven. Wat je ermee hebt gemaakt, dat heb je helemaal zelf gedaan.’
Grant kwam de trap af met een grote koffer en een kledingtas. Hij zette ze bij de voordeur neer en bleef daar ongemakkelijk staan, alsof hij wachtte op toestemming om zijn eigen huis te verlaten.
‘Mam, ik moet gaan,’ zei ik. ‘Grant vertrekt. Bel me morgen. Dan bespreken we de volgende stappen.’
Ik beëindigde het gesprek en keek hem aan.
‘Is dat alles wat je nu nodig hebt?’ vroeg ik.
Hij aarzelde.
