‘Je had interesse in mijn bankrekening,’ zei hij. ‘Ga uit mijn zicht.’
Lydia opende de deur en stapte de nacht in. De Range Rover – Sarah’s Range Rover – startte met een zacht gesnor. De koplampen schenen over onze voorruiten toen ze achteruit de oprit afreed. We stonden in stilte toe te kijken hoe de achterlichten in de verte verdwenen in onze met bomen omzoomde straat.
Via de luidspreker van de telefoon sprak Rebecca als eerste.
« Dat ging beter dan ik had verwacht, » zei ze. « Ze ontkende niets. Dat maakt de juridische procedure een stuk eenvoudiger. »
« Ze wist dat ze betrapt was, » zei Marcus. « Het heeft geen zin om het bewijsmateriaal te ontkennen. »
‘Heb je haar gezicht gezien toen je haar vertelde dat je het huis had gekocht?’ vroeg Sarah. ‘Dat was prachtig.’
‘Rechtvaardigheid is dat meestal wel,’ zei Jennifer zachtjes.
Ik pakte mijn telefoon van de haltafel.
‘Dank jullie allemaal dat jullie in me geloofden,’ zei ik. ‘Voor jullie snelle coördinatie. Voor jullie bereidheid om naar voren te treden. Zonder jullie was dit niet gelukt.’
‘We zouden jou juist moeten bedanken,’ zei Rebecca. ‘Jij hebt de puzzelstukjes bij elkaar gelegd. Jij hebt ons samengebracht. Jij hebt ons de kracht gegeven om haar te stoppen.’
‘Wat gebeurt er nu?’ vroeg Sarah.
Ik keek naar Grant, die in onze hal stond, omringd door de puinhoop van zijn zorgvuldig geplande toekomst.
‘Nu maken we af waar we aan begonnen zijn,’ zei ik. ‘Rebecca dient morgen haar klachten in. De rest van ons levert de documentatie aan. En we laten het rechtssysteem doen waarvoor het bedoeld is.’
‘Akkoord,’ zei Marcus. ‘Ik zorg dat mijn financiële documenten morgenochtend klaar liggen.’
‘Hetzelfde geldt voor mij,’ zei Jennifer. ‘Ik blijf in contact met de FDA.’
« Ik blijf haar sociale media in de gaten houden voor het geval ze bewijsmateriaal probeert te verwijderen, » voegde Sarah eraan toe. « Alles is back-up gemaakt, maar we kunnen wellicht meer te weten komen door te kijken hoe ze reageert. »
We namen afscheid en beëindigden het gesprek.
Ik legde mijn telefoon neer en keek naar Grant.
‘Zeven jaar,’ zei hij uiteindelijk. ‘Zeven jaar huwelijk, en het kostte je acht weken om alles te verwoesten.’
‘Ik heb niets kapotgemaakt,’ zei ik. ‘Dat heb je zelf gedaan toen je voor haar koos in plaats van voor mij. Ik heb er alleen voor gezorgd dat er consequenties aan verbonden waren.’
Hij knikte langzaam en leek voor mijn ogen ouder te worden.
‘Wat gebeurt er nu met ons?’ vroeg hij.
Ik dacht aan de scheidingspapieren die hij die middag op de veranda naar me had gegooid, aan de publieke vernedering die hij voor me in petto had, aan het huis dat hij had proberen weg te geven, terwijl het nooit van hem was geweest.
‘Nu,’ zei ik zachtjes, ‘zoek jij maar ergens anders een slaapplaats voor vannacht. Want dit huis – mijn huis – is niet langer jouw thuis.’
Grant verroerde zich niet. Hij stond in de hal en staarde naar de plek waar Lydia even daarvoor had gestaan, alsof ze, als hij maar lang genoeg keek, weer tevoorschijn zou komen en zou uitleggen dat dit allemaal een vreselijk misverstand was.
‘Grant,’ zei ik. ‘Ik meende wat ik zei. Je moet ergens anders een slaapplaats zoeken voor vanavond.’
Hij draaide zich om naar me te kijken, zijn gezicht vertoonde een reeks uitdrukkingen: woede, ontkenning, wanhoop en uiteindelijk iets wat op acceptatie leek.
‘Waar moet ik heen?’ vroeg hij.
‘Dat is niet langer mijn probleem,’ zei ik. ‘Je kunt naar een hotel gaan. Je kunt een vriend bellen. Je kunt van mij part in je auto slapen. Maar je blijft vanavond niet in dit huis slapen.’
“Eliza, alsjeblieft—”
