‘Marcus Chin,’ zei hij. ‘Ik heb uw geld getraceerd via drie lege vennootschappen die in Delaware geregistreerd staan. De belastingdienst zal gefascineerd zijn door vierhonderdduizend dollar aan niet-aangegeven inkomsten over een periode van zes jaar.’
De stilte die volgde was zo volkomen dat ik de antieke klok in de gang de seconden hoorde wegtikken.
Lydia greep met trillende handen haar reistas vast en liep achteruit naar de deur.
Ik glimlachte terwijl ik haar wereld in realtime zag instorten.
‘Ga je nu al weg?’ vroeg ik. ‘Maar je bent net aangekomen.’
Lydia klemde haar hand stevig om haar tas. Even dacht ik dat ze echt zou wegrennen – gewoon de deur uit zou stormen en in de nacht zou verdwijnen. Maar in plaats daarvan rechtte ze haar schouders en probeerde ze nog een laatste keer de situatie te redden.
‘Dit is allemaal een misverstand,’ zei ze, haar stem verloor haar zwoele toon en werd harder, berekenender. ‘Eliza, ik weet niet wat Grant je over onze relatie heeft verteld, maar je bent duidelijk in de war over—’
‘Verward?’ Ik kwam dichterbij, mijn telefoon nog steeds in mijn hand, met de eigendomsgegevens duidelijk zichtbaar op het scherm. ‘Laat me eventuele verwarring wegnemen.’
‘Rebecca heeft de afgelopen negen maanden negenduizend dollar betaald voor wat jij haar vertelde dat de huur was van je privé-trainingsstudio,’ zei ik. ‘Die studio is in werkelijkheid je appartement in Hoboken – het appartement waar je woont. Ze dacht dat ze je hielp een professionele ruimte te onderhouden. In werkelijkheid betaalde ze je huur.’
Lydia klemde haar kaken op elkaar.
“Dat is niet—”
‘Sarah betaalt al zeven maanden een maandelijkse lease van vierhonderdvijftig dollar voor de Range Rover waarmee je vanavond hierheen bent gereden,’ vervolgde ik. ‘Dat is drieduizendhonderdvijftig dollar. Je vertelde haar dat het een gezamenlijke zakelijke investering was, dat je de auto zou gebruiken om apparatuur te vervoeren en naar klanten te reizen voor je groeiende wellnessimperium.’
Ik zag de berekening in Lydia’s ogen. Ze probeerde te achterhalen hoeveel ik eigenlijk wist, of ze zich hier nog uit kon praten.
‘Dr. Ashford financierde zes reizen in acht maanden tijd: Miami, Scottsdale, Sedona, Tulum, Santa Fe en Costa Rica,’ zei ik. ‘De totale kosten bedroegen ongeveer achttienduizend dollar. U vertelde haar dat het geavanceerde certificeringsprogramma’s in farmaceutische voeding waren. Het waren luxe vakanties.’
Grant was volledig stilgevallen, zijn gezicht was zo bleek als oud krantenpapier. Hij stond als aan de grond genageld midden in onze hal, alsof hij net had gezien hoe zijn hele begrip van de werkelijkheid in elkaar stortte.
‘Marcus investeerde vijfentwintigduizend dollar in jouw wellness-startup,’ voegde ik eraan toe. ‘Je liet hem een businessplan zien, financiële prognoses, een marktanalyse. Niets daarvan was realistisch. Het geld is terechtgekomen op spaarrekeningen die je al drie jaar aan het opbouwen bent.’
‘En Grant,’ zei ik, terwijl ik me naar mijn man omdraaide, ‘betaalde vijftienduizend dollar aan LB Consulting voor ‘zakelijk advies’, terwijl LB Consulting niet eens als geregistreerd bedrijf bestaat. Dat geld financierde je dagelijkse uitgaven: boodschappen, energierekeningen, winkelen, entertainment. Hij dacht dat hij je hielp een imperium op te bouwen. Hij betaalde je rekeningen.’
Lydia’s gezicht was van bleek naar rood aangelopen, woede had de paniek vervangen.
“Je hebt geen recht om—”
‘Waarom?’ vroeg ik. ‘Om fraude te onderzoeken? Om contact op te nemen met andere slachtoffers? Om een criminele organisatie in kaart te brengen?’
Ik hield mijn telefoon omhoog.
‘Ik heb daar alle recht toe,’ zei ik. ‘Ik ben ook een slachtoffer, Lydia. Je hebt met mijn man geslapen, zijn geld afgenomen en was van plan bij mij in te trekken. Dat geeft me alle recht.’
Via de luidspreker van de telefoon kon ik Rebecca horen typen.
‘Eliza, ik voeg iets toe aan de groepschat,’ zei ze. ‘Bewijs dat zojuist is binnengekomen van een van de nieuwe slachtoffers: Helen Torres.’
Mijn telefoon trilde. Ik opende de groepschat en zag een reeks screenshots: sms-berichten tussen Lydia en Helen van de afgelopen vier maanden.
‘Grant, dit moet je zien,’ zei ik, terwijl ik mijn telefoon naar hem toe draaide.
Hij nam het met trillende handen aan en scrolde door de berichten. Ik zag zijn gezicht veranderen toen hij Lydia’s woorden aan een andere vrouw voorlas.
Eindelijk heb ik iemand gevonden die me begrijpt. Een succesvolle financieel adviseur die zijn huwelijk beëindigt. We gaan samen iets moois opbouwen. Een wellnessimperium dat zijn zakelijke expertise combineert met mijn coaching. Hij geeft me alles: zijn huis, zijn steun, zijn toekomst. Ik heb alleen nog een beetje hulp nodig om alles op orde te krijgen.
Grants stem was nauwelijks meer dan een gefluister.
‘Je hebt haar verteld dat ik je mijn huis gaf,’ zei hij.
