Mijn man gooide de scheidingspapieren naar me toe en zei: « Je hebt 36 uur om te verhuizen. Mijn nieuwe vriendin bezit nu alles hier – je vertrekt met niets. » Hij zei het hard genoeg zodat de buren het konden horen, gewoon om me te vernederen. Ik glimlachte alleen maar… Want toen ze dat huis binnenstapte, ontdekte ze een waarheid die alles veranderde.

 

Ik keek naar hem – zittend op ons bed, zijn perfecte leven dat in duigen viel, zijn vriendin ontmaskerd als oplichtster, zijn carrière aan een zijden draadje. Een deel van mij voelde zich gerechtvaardigd. Een deel van mij voelde zich verdrietig. Maar bovenal voelde ik me moe.

‘Nu maken we af waar we aan begonnen zijn,’ zei ik. ‘Rebecca dient morgenochtend een klacht in. Jennifer neemt contact op met de FDA. Sarah bewaart al het digitale bewijsmateriaal. Marcus traceert elke dollar. En ik coördineer alles om ervoor te zorgen dat Lydia de consequenties ondervindt van wat ze heeft gedaan.’

‘En ik dan?’ Zijn stem brak. ‘Wat gebeurt er met mij?’

‘Dat hangt van jou af, Grant,’ zei ik. ‘Je kunt meewerken aan ons onderzoek, alle informatie verstrekken die je hebt en mogelijk de schade aan je reputatie beperken. Of je kunt Lydia blijven beschermen en met haar schip ten onder gaan. De keuze is aan jou.’

Hij staarde me lange tijd aan.

‘Je hebt dit echt allemaal gepland,’ zei hij.

‘Ik heb een misdaad gedocumenteerd,’ zei ik. ‘Ik heb contact opgenomen met de andere slachtoffers. Ik heb een reactie gecoördineerd. Dat is geen wraak plannen. Dat is gerechtigheid nastreven.’

Mijn telefoon trilde weer. Rebecca:

Het kantoor van de procureur-generaal van de staat opent om 8:00 uur. Ik ben er als de deuren opengaan. We gaan dit doen.

Grant stond langzaam op, zijn bewegingen zwaar van de nederlaag.

‘Ik wilde je nooit pijn doen, Eliza,’ zei hij.

‘Maar dat heb je wel gedaan,’ antwoordde ik. ‘Je hebt me vernederd op onze veranda. Je hebt geprobeerd me uit mijn eigen huis te zetten. Je was van plan alles aan een vrouw te geven die je alleen voor het geld gebruikte.’

Ik draaide me weer naar mijn laptop.

‘Het verschil tussen ons,’ zei ik zachtjes, ‘is dat ik er iets aan heb gedaan toen ik gewond raakte.’

Hij liep naar de deur, bleef even staan ​​en keek achterom.

‘Voor zover het iets waard is,’ zei hij, ‘bied ik mijn excuses aan.’

‘Bewaar je excuses maar voor het moment dat je dit aan je klanten uitlegt,’ zei ik.

Hij vertrok en sloot de deur achter zich.

Ik ging terug naar mijn laptop en opende de groepschat.

Is iedereen er nog? typte ik.

Vier directe reacties:

Ja.
Klaar.
Bevestigd.
Laten we gaan.