“We gaan gelukkig zijn”, zei hij.
Op dat moment wist ik wat er ging gebeuren.
« Mama en papa denken… dat het beste is om een DNA-test te doen. Om de lucht te helder te maken. »
“Om de lucht te helder?” » heralde ik, mijn stem schor van ongeloof. “Denk je dat ik je bietengenomen heb?” »
Mark bewoog ongemakkelijk. « Natuurlijk niet, Emma. Zorg ervoor dat je geen problemen ondervindt. En ik… ik wil dit gewoon achter ons laten. Je bent er klaar voor. »
Ik ga mijn hart in mijn keel bijten. Je bent er klaar voor. Jij ook niet. Geen Ethan meer. Je gemoedsrust van zijn ouders.
“Oké,” zei ik na een lange stilte, terwijl ik mijn lippen op elkaar perste om niet te gaan snikken. “Zal ik bewijzen?” Ik weet dat je gelukkig zult zijn. U zult dit echter wel kunnen doen. »
Mark fronst. “Wat bedoel ik?” »
“Als ik dit accepter – deze wandeling – dan stem je ermee in dat ik de zaken op mijn manier afhandel wanneer de uitkomst, zoals ik weet, duidelijk zal zijn,” zei ik met bekende maar vastberaden stem. “En je stem is nu, in het bijzijn van je ouders, mee in dat je iedereen nog aan mij twijfelt, zul je afsnijden als dit voorbij is. »
Mark hesiende. Als je het wilt kopen, maak je geen zorgen, stop er wat armen in.
“En wat als ik dat niet doe?” » vroeg ze.
