Maar dat was nog niet alles. De test was slechts de helft van de strijd. Mijn plan was nog maar net begonnen.
Mark huilde zachtjes, maar ik kon geen medeleven meer voelen. Hij had een grens overschreden die tranen en excuses niet ongedaan konden maken. Hij had zijn ouders toegestaan gif in ons huis te zaaien.
Diezelfde nacht, terwijl Ethan op mijn schoot sliep, schreef ik in mijn notitieboekje: « Ik laat ze me niet meer kwellen. Ik bepaal nu de regels. »
De volgende dag nodigde ik Mark en zijn ouders uit in de woonkamer. De sfeer was ijzig. Patricia had dezelfde hooghartige uitdrukking op haar gezicht, ervan overtuigd dat ze nog steeds een soort macht over me had.
Ik stond op met de testsenvelop in mijn hand.
« Dit is de waarheid waar je naar verlangd hebt, » zei ik, terwijl ik hem op tafel gooide. « Ethan is Marks zoon. Punt uit. »
Patricia perste haar lippen op elkaar, zoekend naar een nieuwe manier om me aan te vallen. Maar ik stak mijn hand op om haar tegen te houden.
« Luister goed: vanaf vandaag zul je mijn autoriteit nooit meer in twijfel trekken. »
Eerlijkheid. Je zult mijn zoon nooit meer beledigen of in twijfel trekken. En als je dat doet, is het de laatste keer dat je hem ziet. »
Mark probeerde te spreken, maar ik onderbrak hem.
« En jij, Mark? Om vergiffenis vragen is niet genoeg. Ik wil feiten. Ik wil een huwelijk waarin ik word verdedigd, niet verraden. Als je ooit nog aan me twijfelt, als je toestaat dat iemand me niet respecteert, hoef je niet om vergiffenis te vragen. Je hoeft alleen maar de scheidingspapieren te tekenen. »
Er viel een absolute stilte. Patricia verbleekte en was voor het eerst sprakeloos. Mark knikte en sloeg zijn ogen neer, wetende dat hij niet aan het onderhandelen was.
De volgende dagen waren anders. Mark begon zijn best te doen: hij wees de telefoontjes van zijn moeder af als ze giftige opmerkingen maakte, bleef thuis bij Ethan en meldde zich zelfs aan voor relatietherapie bij mij. Maar ik vergat het niet. Wonden hebben tijd nodig om te helen.
