Omdat ik, in tegenstelling tot hem, er klaar voor was.
De envelop die in mijn plaats werd gelegd, was geen echtscheidingsverzoek. Nee. Ik had een veel scherper wapen voorbereid, in staat om al zijn leugens te vernietigen. Vanavond dacht hij dat hij de controle had. Hij dacht dat hij me in het openbaar kon vernederen. Maar de avond zou zich niet ontvouwen zoals hij zich had voorgesteld.
Het diner werd in diepe stilte hervat. Niemand raakte het eten aan. Het lamsvlees was zachtjes gebraden maar afgekoeld, de wijn bleef onaangeroerd. Alleen het rinkelen van de guirlandes was te horen.
Michael sloeg zelfvoldaan een arm om Sofia’s schouders.
« Over twee maanden verwachten we een baby, » kondigde hij trots aan. « Een nieuw begin… voor ons. »
Ik glimlachte zachtjes. Niet teder, maar vastberaden.
— Een nieuw begin, herhaalde ik, alsof ik een toost wilde uitbrengen.
Sofia sloeg haar ogen neer, ongemakkelijk. Ze straalde moederlijke vreugde uit, maar haar ongemak was voelbaar. Ze voelde het gewicht van de stilte van mijn familie.
Michael van zijn kant gedijde bij deze spanning. Hij keek me strak aan.
« Olivia, het is tijd om te stoppen met doen alsof. Sofia draagt mijn kind. Het is tijd dat iedereen het accepteert. »
Ik haalde diep adem, schoof mijn hand onder het servet en haalde de envelop eruit. Ik legde hem zonder te trillen voor hem neer.
« Wat is er? » vroeg hij met een spottend gezicht.
— Open het.
Hij scheurde de envelop open en verwachtte – wat? Een echtscheidingsverzoek? Een overgave? Maar toen zijn ogen de eerste pagina oversloegen, werd zijn gezicht volkomen bloedeloos.
« Dit…dit is onmogelijk… » stamelde hij.
« Het is absoluut waar, » antwoordde ik met een vastberaden, heldere stem, zodat iedereen het kon horen. « Dit zijn de uitslagen van de vruchtbaarheidsspecialist die je zes maanden geleden hebt geraadpleegd. Je wist niet dat ik ze had gevonden. Je wist niet dat ik zelf met de dokter had gesproken. En volgens deze tests ben je medisch onvruchtbaar. »
Een ademtocht streek over de tafel. Mijn moeder sloeg haar hand voor haar mond, mijn oom vloekte.
Sofia verstijfde en was woedend. Ze hield haar ogen op Michael gericht.
« Dit kind, » vervolgde ik kalm, « kan niet van jou zijn. »
