Ik raakte het oude hangslot met mijn vingertoppen aan. Ik had nog nooit een sleutel voor deze deur gezien.
« Noah, » riep ik zachtjes. « Ik denk dat we het open moeten maken. Er liggen misschien nog wel wat spullen van oma daaronder. »
Ik had nog nooit een sleutel voor deze deur gezien.
‘Weet je het zeker?’ Noah legde een hand op mijn schouder.
We braken het hangslot open. Het gaf mee met een aanhoudend, krakend geluid, waarna we de deur open duwden. Een vlaag koude, stilstaande lucht steeg op ons af.
Noah ging als eerste naar beneden, de lichtstraal van zijn zaklamp sneed door het stof. Ik volgde hem voorzichtig de smalle trap af.
Wat we aantroffen was veel erger, en tegelijkertijd veel beter, dan alles wat ik had verwacht.
We braken het hangslot open en duwden vervolgens de deur open.
Langs een van de muren stonden keurig op een rij stapels kartonnen dozen, dichtgeplakt met tape en voorzien van etiketten in oma’s handschrift.
Noah opende de dichtstbijzijnde.
Helemaal bovenaan, netjes opgevouwen en perfect bewaard gebleven, lag een klein babydekentje, vergeeld door de tijd. Daaronder een paar wollen babyschoentjes.
Vervolgens een zwart-witfoto.
Noah opende de dichtstbijzijnde doos.
Het was oma Evelyn! Ze kon niet ouder dan 16 jaar zijn geweest, zittend in een ziekenhuisbed.
Haar ogen waren wijd open, uitgeput en vol angst. In haar armen hield ze een pasgeboren baby, gewikkeld in dezelfde deken.
En toen begreep ik dat deze baby niet mijn moeder was.
‘Wat is dit allemaal?’ Ik haastte me naar de volgende doos. Mijn vingers trilden toen ik hem opende.
Het duurde niet lang voordat men besefte dat deze dozen niet zomaar voorwerpen bevatten, maar een heel leven dat Evelyn geheim had gehouden.
Er waren ook andere foto’s, brieven, officiële adoptiedocumenten en afwijzingsbrieven met stempels waarop stond ‘VERZEGELD’ en ‘VERTROUWELIJK’.
Toen vond ik het notitieboekje.
Deze dozen bevatten een heel leven dat Evelyn geheim had gehouden.
Het notitieboekje was dik en versleten, en oma had de pagina’s volgeschreven met data, plaatsen, namen van adoptiebureaus en pijnlijk korte aantekeningen.
« Ze willen me niets vertellen. »
« Ze zeiden dat ik moest stoppen met vragen. »
Het laatste bericht was van slechts twee jaar geleden: « Ik heb opnieuw gebeld. Nog steeds niets. Ik hoop dat het goed met haar gaat. »
De laatste notitie was pas twee jaar oud.
Mijn strenge, rigide en liefdevolle grootmoeder had vóór mijn moeder al een dochter gehad, een klein meisje dat ze op zestienjarige leeftijd noodgedwongen moest afstaan.
En ze had haar hele leven naar haar gezocht.
Noah hurkte naast me neer terwijl ik huilde.
‘Ze heeft er met niemand over gepraat,’ snikte ik. ‘Niet met mama. Niet met mij. Ze heeft die last veertig jaar lang alleen gedragen.’
Ik keek rond in deze kleine, donkere kelder en plotseling begreep ik eindelijk waarom de stilte er zo zwaar aanvoelde.
‘Ze heeft dat hier niet allemaal opgesloten omdat ze het vergeten was,’ mompelde ik. ‘Ze heeft het daar opgesloten omdat ze het niet kon…’
We droegen alles naar boven. Ik zat in de woonkamer en staarde vol ongeloof naar de dozen.
« Ze had nog een dochter, » herhaalde ik.
‘En ze heeft ernaar gezocht,’ zuchtte Noah. ‘Ze heeft er haar hele leven naar gezocht.’
Ik opende het notitieboekje opnieuw. In de kantlijn stond een voornaam: Rose.
Ik liet het aan Noah zien. « We moeten haar vinden. »
De zoektocht was een wervelwind van angst en slapeloze nachten.
Ik belde instanties, ik doorzocht online archieven, en ik wilde wel gillen toen ik ontdekte dat papieren documenten uit de jaren 50 en 60 vrijwel onvindbaar waren.
Telkens als ik de neiging had de papieren te verfrommelen en op te geven, kwam het briefje van mijn oma weer bij me op: « Nog steeds niets. Ik hoop dat het goed met haar gaat. »
Dus ik heb me aangemeld voor een DNA-matchingservice. Ik dacht dat het een gok zou zijn, maar drie weken later ontving ik een e-mail met de mededeling dat er een match was.
