Na het overlijden van oma Evelyn dacht ik dat het leeghalen van haar huisje het moeilijkste deel van mijn rouwproces zou zijn. Maar toen ik voor de kelderdeur stond die ze mijn hele leven gesloten had gehouden, en besefte dat ik naar beneden moest, had ik nooit verwacht een geheim te ontdekken dat mijn leven zou veranderen.
Advertentie
Als iemand me een jaar geleden had verteld dat mijn leven zou veranderen in een ingewikkelde en ontroerende detectiveroman over mijn grootmoeder, had ik diegene uitgelachen.
Oma Evelyn was mijn steun en toeverlaat sinds ik 12 jaar oud was.
Ik heb mijn vader nooit gekend, en nadat mijn moeder bij een auto-ongeluk om het leven kwam, nam Evelyn me zonder aarzeling in huis.
Advertentie
Oma Evelyn was mijn steun en toeverlaat sinds ik 12 jaar oud was.
Ik herinner me mezelf, zo klein en verloren, en haar huis dat mijn toevluchtsoord werd.
Evelyn heeft me alles geleerd wat er echt toe doet: hoe om te gaan met liefdesverdriet, hoe je een echte appeltaart bakt en hoe je iemand recht in de ogen kijkt als je ‘nee’ zegt.
Oma kon streng zijn, maar ze had maar één onwrikbare regel: kom niet in de buurt van de kelder.
Achter het huis, vlakbij de trap naar de achteringang, bevond zich een oude toegang tot de kelder: een zware metalen deur aan de achterkant van het gebouw.
Oma had maar één absolute regel: kom niet in de buurt van de kelder.
Het was altijd op slot. Ik heb het nooit open gezien, geen enkele keer.
Natuurlijk stelde ik hem vragen. Als kind zie je een gesloten deur en stel je je voor dat er een schat, een geheime spionnenkamer of iets dergelijks achter verborgen zit.
‘Wat is daar beneden, oma?’ vroeg ik. ‘Waarom is het altijd op slot?’
En Evelyn beëindigde het gesprek steevast voortijdig.
« Wat is daar beneden, oma? »
« Schatje, er liggen een hoop oude spullen in de kelder waaraan je je kunt bezeren. De deur is voor je eigen veiligheid dicht. »
Onderwerp afgesloten, einde discussie.
Uiteindelijk besteedde ik er geen aandacht meer aan en stelde ik geen vragen meer.
Ik had nooit gedacht dat oma zo’n groot geheim verborgen hield.
Ik had nooit gedacht dat oma zo’n groot geheim verborgen hield.
Ik ging naar de universiteit, kwam bijna elk weekend naar huis om mijn emotionele batterijen weer op te laden, en uiteindelijk ontmoette ik Noah.
Toen « logeren » veranderde in « intrekken » in haar kleine appartement aan de andere kant van de stad, was dat de opwinding van het volwassen leven: winkelen, verfmonsters uitzoeken, een toekomst opbouwen.
Oma Evelyn was destijds nog erg sterk, ook al bewoog ze zich langzamer, maar beetje bij beetje ging haar gezondheid achteruit.
Aanvankelijk waren het slechts kleine details: geheugenverlies en vermoeidheid halverwege huishoudelijke klusjes.
Elke keer als ik vroeg of het goed met haar ging, rolde ze met haar ogen.
« Ik ben oud, Kate, dat is alles. Maak er geen drama van, » zei ze.
Maar ik kende haar, en ik zag dat het helemaal niet goed met haar ging. Beetje bij beetje stopte ze met neuriën in de keuken, en op de veranda zitten werd « te vermoeiend ».
Ik was de was aan het opvouwen toen het telefoontje kwam waar ik zo bang voor was.
Het telefoontje waar ik zo bang voor was, is binnen.
« Het spijt me zo, Kate, » zei dokter Smith zachtjes. « Ze is overleden. »
Ik had de vorige maand een chocoladetaart voor zijn verjaardag gebakken.
Noah snelde naar me toe toen hij me hoorde huilen. Hij omhelsde me stevig terwijl ik probeerde te bevatten dat oma er echt niet meer was.
We hebben haar op een winderige zaterdag begraven.
Noah snelde naar me toe toen hij me hoorde huilen.
De vrienden en enkele familieleden die we hadden, kwamen naar de begrafenis, maar toen zij hun leven weer oppakten, bleef ik achter met al die last op mijn schouders.
Mijn moeder was enig kind en Evelyns broers en zussen leefden niet meer. De rest waren verre neven en nichten.
« Doe met zijn spullen wat jullie het beste vinden, » zeiden ze allemaal.
Een week na de begrafenis gingen Noah en ik terug naar oma’s huis. Het leek alsof de tijd er had stilgestaan: de gordijnen stonden open precies zoals zij ze graag had, de windgong rinkelde zachtjes in de wind.
Het huis leek wel stil te staan in de tijd.
Alles stond precies op dezelfde plek als de vorige keer dat ze er was geweest. Haar pantoffels stonden naast de bank en er hing nog steeds een lichte, zoete geur in de lucht.
Noah schudde mijn hand. « We doen het rustig aan, » beloofde hij.
Het inpakken van oma’s hele leven in dozen was hartverscheurend. We vonden een verjaardagskaart die ik in groep 4 had gemaakt, een gebarsten foto van mama als kind en zoveel andere herinneringen.
Toen we klaar waren, stond ik buiten, voor de keldertür.
Ik bevond me buiten, voor de keldertür.
Het was het enige deel van het huis dat ik niet kende, het enige mysterie dat oma mee het graf in had genomen.
Maar nu was ze er niet meer om me tegen te houden.
