Bovenaan de pagina verscheen een nieuw bericht van Grant.
Onderwerp: PDX – Snelle situatie
Lauren,
Tot gauw. Er is een probleem met een van onze vluchten naar Las Vegas vanuit Portland (PDX). Ontmoet me bij gate 14 na de veiligheidscontrole.
– G
Ik heb de verkeersborden gecontroleerd.
Poort 14.
Ik hoefde hun tickets niet te bekijken om dat te weten.
De diefstal van mijn familie.
Ik ademde langzaam uit en voelde het vreemde gevoel dat mijn leven in elkaar stortte. Jarenlange, afzonderlijke verhalen werden plotseling samengebracht in één enkele scène.
Deze dag zou interessant worden.
Gate 14 was een ware broeinest van frustratie toen ik aankwam. Tientallen passagiers stonden dicht op elkaar gepakt bij de incheckbalie, hun stemmen vermengden zich tot een staccato gezoem.
Op het scherm boven het portaal flitste een felrood label met meedogenloze letters.
SKYLINE AIR 118 – LAS VEGAS – GEANNULEERD.
Verbaasde gemompel golfde door het publiek. Sommigen kreunden. Een paar mensen stormden op de gate-agent af, die eruitzag alsof hij elk moment in een hoop polyester en badges in elkaar kon zakken.
Ik stond wat verder weg, vlak bij een pilaar, mijn handbagage in de hand, in een poging mezelf klein te maken, onzichtbaar te worden. Tevergeefs. Ik had me nog nooit zo zichtbaar gevoeld in mijn hele leven.
Passagiers wapperden met hun uitgeprinte reisschema’s om zichzelf wat verkoeling te geven. Een peuter huilde in zijn kinderwagen. Een man in een poloshirt gebaarde wild en eiste onmiddellijk antwoord.
En toen veranderde de energie bij het portaal.
Een zijdeur vlakbij de balie ging open. Een kleine groep medewerkers van de luchtvaartmaatschappij kwam in een compacte formatie naar buiten: de operationeel directeur, het hoofd public relations en twee senior agenten.
Achter hen verscheen Grant Mitchell, kalm en lang, gekleed in een onberispelijk marineblauw pak.
De gesprekken liepen vast en vertraagden. Het was herkenbaar. Ik kon het gemurmel van de gesprekken zelfs vanaf de plek waar ik stond horen.
« Hij is de CEO. »
« Het type tijdschriftomslag. »
« Er gebeurt absoluut iets belangrijks. »
Grant scande de menigte met zijn doordringende maar vriendelijke ogen. Toen bleef zijn blik op mij rusten.
Haar gezicht lichtte op.
« Je hebt het gedaan! » riep hij uit, zijn stem doordringend boven het omringende rumoer. « Lauren! »
Iedereen keek om.
Mijn familie, die midden in een klaagzang bij de balie stonden – Tyler gebaarde naar het bord, Brooke hield haar telefoon vast om haar tirade op te nemen, mijn moeder wringde haar handen – draaide zich zo snel om dat het bijna komisch was.
Tylers mond viel open. Brooke verstijfde, haar telefoon half omhoog, de camera nog steeds op haar gezicht gericht. De wenkbrauwen van haar moeder gingen zo hoog op dat ze bijna in haar pony verdwenen.
Ik voelde de kleur naar mijn wangen stijgen, maar ik keek niet weg.
Grant liep recht op me af en baande zich een weg door de menigte alsof hij een vriend ging ontmoeten.
‘Het spijt me dat ik je in deze puinhoop heb betrokken,’ zei hij, terwijl hij hartelijk zijn hand uitstak. Zijn handdruk was stevig en zelfverzekerd. ‘We lossen dit zo meteen in Las Vegas op. Maar eerst, officieel welkom bij de Skyline Air-familie.’
Enkele passagiers slaakten een verbaasde zucht. Iemand bij het raam fluisterde: « Is ze een regisseur of zoiets? »
Ik voelde de blikken van mijn familie op me inwerken.
Grant bleef spreken, en zijn stem droeg hoorbaar.
« Het werk dat u en uw team vorige maand voor ons hebben verricht, was uitzonderlijk, » zei hij. « Mijn collega’s hebben het er nog steeds over hoe uw systeem onze planning heeft gered. Ik ben blij dat u vandaag weer bij ons bent. »
Elk woord verstomde als een steen in stil water.
Moeder knipperde snel met haar ogen, waarbij haar mond een keer open en dicht ging.
‘Jij… jij kent onze Lauren?’ wist ze eruit te persen.
Grant draaide zich naar haar toe en keek beleefd.
‘Kent u haar?’ herhaalde hij. ‘Uw dochter is de reden dat duizenden passagiers vorige maand niet gestrand zijn. Zij heeft het systeem ontworpen waarmee we ieders tickets in recordtijd konden omboeken. We hebben enorm veel geluk dat we met haar mogen samenwerken.’
Mijn hart klopte zo hard dat ik het in mijn vingertoppen voelde. Een gloed steeg naar mijn wangen, niet van schaamte, maar van een gevoel dat ik bijna nooit ervoer in het bijzijn van mijn familie.
