« Wie is Milo? »
« Onze kantoorplant, » zei ik neutraal. « We zijn er emotioneel van afhankelijk. »
Grant lachte, een warme en oprechte lach.
« Ik waardeer je, » zei hij. « Je houdt de zaken in perspectief. Kijk, we willen je morgenochtend in Seattle hebben voor de interne aankondiging. Ik heb mijn team al gevraagd om een eersteklas stoel voor je te reserveren. »
Mijn hartslag schoot omhoog.
« Morgenochtend? » herhaalde ik. « Dat wil zeggen… morgen morgen? »
Hij lachte zachtjes.
« Je hebt een zeer efficiënt systeem opgezet. Ik had al het vermoeden dat je dit zou kunnen. Je zult de showroom geweldig vinden. Mijn assistent stuurt je de details binnen vijf minuten toe. »
Ik voelde een langzame warmte door mijn borst trekken, het tegenovergestelde van de koude knoop die de sms’jes van mijn familie daar hadden achtergelaten.
‘Ik kom eraan,’ zei ik. Mijn stem klonk zelfverzekerder dan ik me voelde.
« Goed. En Lauren? »
« Ja? »
« Je hebt het verdiend. Bagatelliseer het niet. »
Het gesprek werd beëindigd. Mijn scherm keerde terug naar mijn inbox.
Binnen enkele seconden verscheen er een nieuwe e-mail bovenaan de lijst.
Onderwerp: Reisroute – Skyline Air [VERTROUWELIJK]
Ik opende het door erop te klikken.
Passagier: Lauren Hayes. Cabine: Eerste Klasse. Vertrek: 7:00 uur. Van: Portland (PDX). Naar: Seattle (SEA). Status: VIP-gast. Opmerkingen: Persoonlijk welkom door het managementteam.
Hetzelfde vliegveld waar mijn familie zou zijn.
Waarschijnlijk rond dezelfde tijd.
Deze gedachte deed mijn hart weer sneller kloppen, ditmaal met een scherpe, elektrische sensatie.
Even stond ik mezelf toe het me voor te stellen.
Ik, die me door de prioriteitsrij haastte terwijl zij worstelden met hun overvolle handbagage bij de incheckbalie voor economy class. Ik, die de chaos van reserveringswijzigingen ontweek waarover ze ongetwijfeld op sociale media zouden klagen, in het kielzog van een man wiens foto op de cover van de helft van de zakenbladen op het kantoor van mijn vader had gestaan.
Ik schudde mijn hoofd en berispte mezelf.
Kinderachtig. Kleinzielig.
Maar… was dat wel echt zo?
Ze hadden me net, heel botweg, verteld dat ik geen echte broer of zus was. Dat de reis gereserveerd was voor « biologische kinderen ». Alsof ik een huurauto was die ze na een paar jaar gebruik konden terugbrengen.
Mijn telefoon trilde opnieuw. Ik pakte hem dit keer op, mijn duim zweefde boven het scherm.
Moeder: Begrijp me niet verkeerd, schat. Het is gewoon iets wat ze al wilden sinds ze klein waren.
Brooke: Ja, net zoals die familievakanties van vóór jouw geboorte. We proberen die sfeer gewoon na te bootsen.
Tyler: Je weet dat we van je houden. Het is gewoon anders.
Verschillend.
Ik ademde langzaam en diep in door mijn neus. Mijn spiegelbeeld in het zwarte frame van mijn telefoon leek verrassend kalm.
Toen typte ik.
Ik: Ik? Geen probleem. Ik hoop dat jullie allemaal een fijne reis hebben.
Het invoerbubbeltje met de drie puntjes verscheen bijna onmiddellijk.
Brooke: Je pakt dit heel volwassen aan. Ik ben trots op je.
Een korte, ongelovige lach ontsnapte me.
Ik ben trots op mezelf dat ik heb geaccepteerd dat ik niet echt zoals jij ben. Natuurlijk. Laten we dat volwassenheid noemen.
Ik legde de telefoon neer, dit keer iets voorzichtiger, en stond op. De stoel kraakte lichtjes toen ik de smalle ruimte in het kantoor naar het raam overstak.
Het centrum van Portland glinsterde onder een diepblauwe hemel. De achterlichten van vliegtuigen kruisten de brug. Een vliegtuig sneed geruisloos door de verre wolken, een klein lichtpuntje dat een route tussen steden tekende.
