Mijn familie nodigde me pas uit voor een reis met mijn broers en zussen nadat de CEO van de luchtvaartmaatschappij me eerst had begroet.
Mijn telefoon trilde drie keer snel achter elkaar, een snelle, onheilspellende trilling die eerder op problemen wees dan op memes. Het scherm naast mijn toetsenbord lichtte op, maar ik negeerde het aanvankelijk. Ik was bezig met het afronden van een e-mail aan een directeur van een grote luchtvaartmaatschappij, de cijfers controlerend, mijn zinnen bijschavend, en mijn best doend om overtuigend over te komen tijdens gesprekken over miljoenenpartnerschappen.
Door de glazen deur van mijn kantoor gonsde de open kantoorruimte van gedempte gesprekken en het getik van toetsenborden. Twee jonge ingenieurs bespraken in stilte de serverbelasting. Iemand lachte bij het espressomachine. Het late middaglicht filterde tussen de wolkenkrabbers door en gaf het tapijt een subtiele gouden gloed.
‘Bijna klaar,’ mompelde ik, terwijl ik de laatste zin van mijn e-mail nog eens las. Mijn vingers zweefden boven het touchpad.
Mijn telefoon trilde opnieuw, dit keer hardnekkig.
Ik keek naar beneden. Bovenaan het scherm stond de banner: « Hé, alleen voor broers en zussen. »
Ik opende die groepschat niet vaak. Het was het idee van mijn broer Tyler, een manier om « als gezin contact te houden » nadat we naar verschillende steden waren verhuisd. In werkelijkheid gebruikte hij de chat vooral om gymselfies en memes te plaatsen, sommige grappig, sommige minder grappig, die altijd bij mij terechtkwamen. Brooke mengde zich in de discussie met roddels en bewerkte foto’s van haar leven als influencer. Mama stuurde af en toe berichtjes die me een schuldgevoel aanpraatten. Heel af en toe gaf ik gewoon een duimpje omhoog.
Het chatpictogram toonde negen ongelezen berichten, en het was nog niet voorbij.
Ik zuchtte, klikte op ‘Verzenden’ en pakte mijn telefoon. Als ik niet keek, zouden ze bellen. En als ze belden, zouden ze verwachten dat ik hen de gunst zou bewijzen door te beslissen wat ze deze keer zonder mij zouden hebben gedaan.
De berichten werden razendsnel geladen.
Tyler: Vluchten geboekt. Tripje naar Vegas. Laten we gaan!
Brooke: Eindelijk een vakantie speciaal voor broers en zussen!!!
Brooke zegt hieronder: Ik ben zo blij voor jullie drie. Jullie verdienen het.
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
Jullie drieën.
Ik scrolde verder.
Tyler: Even voor de duidelijkheid, dit is alleen voor broers en zussen. Geen begeleiders, geen extra personen.
Mijn duim bleef boven het glas hangen. Mijn hart bonkte in mijn keel, op een manier die mijn Fitbit later zou interpreteren als een cardiotraining.
Er kwam alweer een nieuw bericht binnen voordat ik het vorige volledig had kunnen verwerken.
Brooke: Ja, Lauren, je weet wat we bedoelen. Het is een reis tussen biologische kinderen. Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat.
Even heel even werd de omgeving van het kantoor wazig. Het zachte gezoem van de airconditioning, het gemurmel van stemmen buiten mijn deur, het constante gezoem van de ventilator van mijn desktopcomputer – alles veranderde in een massa ruis.
Ik staarde naar het woord ‘extra’s’.
Dat was ik voor hen. Het kleine meisje dat papa ontmoette toen ik drie was, voor wie hij de adoptiepapieren tekende en dat hij vervolgens als een langdurige gast behandelde, en waar hij zich enigszins aan ergerde dat hij haar niet kon uitzetten. Degene die ze op de kerstkaart zetten omdat mama erop stond, en die ze vervolgens uit de ingelijste versie op de schoorsteenmantel knipten.
Een ontdekkingsreis voor kinderen in de biologie.
Mijn keel snoerde zich samen, zoals altijd wanneer ze me eraan herinnerden wie ze dachten dat ik in deze familie was.
