Ik glimlachte even. « Zeg het kerstdiner maar af, » zei ik. « Ik heb wel betere dingen te doen. »
De gevolgen waren direct merkbaar: voicemailberichten, e-mails, smekende sms’jes. « Harper, we zijn nog steeds je ouders. » « Je maakt ons kapot. » « Zo lossen families geen problemen op. » « Alsjeblieft, laten we elkaar persoonlijk ontmoeten. Gewoon met z’n tweeën. »
Ik gaf geen antwoord. Limbridge rondde de overname van Mirage af, terwijl de aandelen van Lynn & Mason een langzame en vernederende daling doormaakten. De krantenkoppen in de zakenpers waren genadeloos: « Kolossaal verlies in de GGO-sector », « Mislukte fusie ruïneert familiebedrijf », « Limbridge neemt de leiding in de AI-toeleveringsketen ».
Een week later zat ik op kantoor nieuwe overnamevoorstellen te bekijken toen Janelle weer binnenkwam. ‘Je broer is er,’ zei ze. ‘De derde keer deze week, maar deze keer is hij alleen.’
Ik bekeek de beelden van de bewakingscamera. Mason stond roerloos in de lobby, maar deze keer was zijn gebruikelijke glimlach verdwenen. Zijn stropdas zat losser. Zijn ogen waren vermoeid. Er was iets veranderd. Hij zag er… moe uit.
« Verstuur het maar, » zei ik na een korte pauze tegen Janelle.
Mason kwam langzaam mijn kantoor binnen, zijn blik dwaalde over een ruimte waarvan hij zich nooit had kunnen voorstellen dat zijn kleine zusje die zou kunnen bewonen: de panoramische horizon achter me, de kunstwerken, de stille kracht die van de details uitging.
‘Mooi kantoor,’ zei hij langzaam. ‘Groter dan dat van mij op de hoek van Lynn en Mason – hoewel dat tegenwoordig natuurlijk niet veel meer uitmaakt.’
« Wat wil je, Mason? »
Hij zakte neer in een bezoekersstoel. Voor één keer werd hij niet arrogant. « Melanie heeft de bruiloft afgezegd. »
Ik trok mijn wenkbrauw op. « Echt? Het perfecte politieke duo kon een paar negatieve krantenkoppen niet te boven komen? »
« Ze zei dat ze niet aan een zinkend schip vastgebonden kon blijven, » zei hij. Hij liet een geforceerde lach ontsnappen. « Ze zei dat ik niet meer in haar beeld paste. »
De ironie was overduidelijk.
« Papa is weer gaan drinken, » voegde hij eraan toe. « Het bestuur raakt in paniek. Mama durft zich niet meer in de club te laten zien. Alles stort in elkaar. »
‘Vanwege mij?’ vroeg ik kalm.
‘Nee,’ gaf hij toe. ‘Omdat we alles op schijn hebben gebouwd, net als mijn relatie.’
Ik knikte eenmaal. « Jullie vonden allemaal dat succes maar één keer voorkwam, en daar heb ik me nooit bij aangesloten. »
‘Ik verdien het,’ zei hij zachtjes.
‘Je verdiende veel beter,’ antwoordde ik scherp. ‘Weet je hoe ik me voelde toen ik jullie je successen zag vieren, terwijl jullie deden alsof ik niet bestond? Mijn moeder gaf feestjes voor al jullie afstudeerklassen. Ze heeft nooit erkend wat ik had bereikt.’
« We dachten dat je… in de problemen zat. »
‘Die vraag heb je me nooit gesteld,’ onderbrak ik hem, terwijl ik opstond. ‘In tien jaar tijd heb je geen enkele keer naar mijn bedrijf, mijn team of mijn visie geïnformeerd. Je was te druk bezig me af te kraken om te zien dat ik jullie allemaal had overtroffen.’
Haar stilte sprak boekdelen. Toen wellen er echte tranen op in haar ogen – geen geveinsde. ‘Ik ben vreselijk tegen je geweest. Kun je me ooit vergeven?’
Ik keek hem strak aan. « Vergeving is niet het probleem, Mason. Het gaat om vertrouwen. En dat zul je moeten verdienen. »
Plotseling vloog de deur open. Mijn ouders kwamen doelbewust binnen, Janelles bezwaren negerend.
‘Harper,’ zei mijn vader scherp, hoewel zijn gebruikelijke stem weg was. ‘Het is genoeg,’ vervolgde hij. ‘Je hebt je punt gemaakt.’
‘O, echt?’ zei ik kalm. ‘En wat zou het nut ervan zijn?’
‘Jullie hebben het gedaan,’ zei mijn moeder buiten adem. ‘We hadden het mis. We zien het nu wel, lieverd. Dus alsjeblieft, stop met ons te straffen.’
Ik lachte, een koude, holle lach. ‘Denk je dat het om wraak gaat? Om te bewijzen dat ik geslaagd ben?’ Ik stond op en liep naar het raam, starend naar de glinsterende horizon. ‘Nee. Het gaat om de gevolgen, om mensen eindelijk te laten begrijpen dat je keuzes, je oordeel, je onverschilligheid, je arrogantie wel degelijk gewicht in de schaal leggen.’
‘Wij zijn je ouders,’ zei mijn vader met een trillende stem. ‘Alles wat we deden, was om je te beschermen.’
