« Verstuur het maar, » zei ik na een korte pauze tegen Janelle.
Mason kwam langzaam mijn kantoor binnen, zijn blik dwaalde over een ruimte waarvan hij zich nooit had kunnen voorstellen dat zijn kleine zusje die zou kunnen bewonen: de panoramische horizon achter me, de kunstwerken, de stille kracht die van de details uitging.
‘Mooi kantoor,’ zei hij langzaam. ‘Groter dan dat van mij op de hoek van Lynn en Mason – hoewel dat tegenwoordig natuurlijk niet veel meer uitmaakt.’
« Wat wil je, Mason? »
Hij zakte neer in een bezoekersstoel. Voor één keer werd hij niet arrogant. « Melanie heeft de bruiloft afgezegd. »
Ik trok mijn wenkbrauw op. « Echt? Het perfecte politieke duo kon een paar negatieve krantenkoppen niet te boven komen? »
« Ze zei dat ze niet aan een zinkend schip vastgebonden kon blijven, » zei hij. Hij liet een geforceerde lach ontsnappen. « Ze zei dat ik niet meer in haar beeld paste. »
De ironie was overduidelijk.
« Papa is weer gaan drinken, » voegde hij eraan toe. « Het bestuur raakt in paniek. Mama durft zich niet meer in de club te laten zien. Alles stort in elkaar. »
‘Vanwege mij?’ vroeg ik kalm.
‘Nee,’ gaf hij toe. ‘Omdat we alles op schijn hebben gebouwd, net als mijn relatie.’
Ik knikte eenmaal. « Jullie vonden allemaal dat succes maar één keer voorkwam, en daar heb ik me nooit bij aangesloten. »
‘Ik verdien het,’ zei hij zachtjes.
‘Je verdiende veel beter,’ antwoordde ik scherp. ‘Weet je hoe ik me voelde toen ik jullie je successen zag vieren, terwijl jullie deden alsof ik niet bestond? Mijn moeder gaf feestjes voor al jullie afstudeerklassen. Ze heeft nooit erkend wat ik had bereikt.’
« We dachten dat je… in de problemen zat. »
‘Die vraag heb je me nooit gesteld,’ onderbrak ik hem, terwijl ik opstond. ‘In tien jaar tijd heb je geen enkele keer naar mijn bedrijf, mijn team of mijn visie geïnformeerd. Je was te druk bezig me af te kraken om te zien dat ik jullie allemaal had overtroffen.’
Haar stilte sprak boekdelen. Toen wellen er echte tranen op in haar ogen – geen geveinsde. ‘Ik ben vreselijk tegen je geweest. Kun je me ooit vergeven?’
Ik keek hem strak aan. « Vergeving is niet het probleem, Mason. Het gaat om vertrouwen. En dat zul je moeten verdienen. »
Plotseling vloog de deur open. Mijn ouders kwamen doelbewust binnen, Janelles bezwaren negerend.
‘Harper,’ zei mijn vader scherp, hoewel zijn gebruikelijke stem weg was. ‘Het is genoeg,’ vervolgde hij. ‘Je hebt je punt gemaakt.’
‘O, echt?’ zei ik kalm. ‘En wat zou het nut ervan zijn?’
‘Jullie hebben het gedaan,’ zei mijn moeder buiten adem. ‘We hadden het mis. We zien het nu wel, lieverd. Dus alsjeblieft, stop met ons te straffen.’
Ik lachte, een koude, holle lach. ‘Denk je dat het om wraak gaat? Om te bewijzen dat ik geslaagd ben?’ Ik stond op en liep naar het raam, starend naar de glinsterende horizon. ‘Nee. Het gaat om de gevolgen, om mensen eindelijk te laten begrijpen dat je keuzes, je oordeel, je onverschilligheid, je arrogantie wel degelijk gewicht in de schaal leggen.’
‘Wij zijn je ouders,’ zei mijn vader met een trillende stem. ‘Alles wat we deden, was om je te beschermen.’
Ik draaide me langzaam naar hen toe. « Nee. Alles wat jullie deden, was om jullie imago te beschermen. » Ik wees naar de krantenkoppen op mijn tablet. « Nou, gefeliciteerd. Dat imago is nu aan diggelen: een failliet bedrijf, een verbroken verloving en een gezin dat uit elkaar valt. »
‘Wat willen jullie van ons?’ vroeg Mason kalm.
‘Wat ik wilde,’ zei ik, ‘was jullie vertrouwen toen ik Limbridge bouwde. Jullie respect toen ik succes had. Behandeld worden als familie, niet als een mislukking.’ Ik pauzeerde even om het woord te laten bezinken. ‘Maar nu? Ik wil niets meer.’
De tranen van mijn moeder begonnen te stromen, maar ik gaf geen kik. Ik had die tranen al eerder gezien — toen ik niet was aangenomen op de juiste universiteit; toen ik de baan bij het bedrijf niet had geaccepteerd; toen ik mijn familie had teleurgesteld.
« Alsjeblieft, Harper, het is bijna Kerstmis… »
‘Ah ja,’ zei ik. ‘Het kerstdiner waar ik naartoe ging was zo’n teleurstelling dat ik niet kon gaan. Zeg eens, moet je nog steeds de schijn ophouden, of is dat verdwenen sinds je lieve zoon is gedumpt?’
Mijn vader stapte naar voren. « Zeg het ons gewoon: bestuurszetels, aandelen, een openbare verontschuldiging; zeg ons wat je wilt. »
Ik schudde mijn hoofd. ‘Je begrijpt het nog steeds niet. Ik wil niet wat jij hebt. Limbridge is tien keer meer waard dan Lynn en Mason ooit waren. Wat ik wilde,’ zei ik zachtjes, ‘was een familie die me zou waarderen. Niet om wat ik kon, maar om wie ik ben.’
Ik drukte op de intercom. « Janelle, breng ze alsjeblieft naar buiten en werk de beveiligingslijst bij. »
‘Harper, alsjeblieft,’ fluisterde mijn moeder. ‘We kunnen dit oplossen.’
« Nee, mam. Je kunt tien jaar afwijzing niet ongedaan maken met wanhopige excuses. »
De deur sloot achter hen en ik zat in stilte, de stadslichten fonkelden beneden. Toen trilde mijn telefoon. « Ik heb gehoord wat er gebeurd is. Je oma zou trots zijn. We komen dit jaar met kerst bij mij eten. — Margaret. »
