« Is het een ja of een nee? » vroeg de journalist.
‘Dat is een antwoord,’ zei ik, en hing op.
Ik weet niet of wraak een kunst is. Ik denk dat het een wiskundig probleem is dat mensen die nooit van wiskunde hebben gehouden, proberen op te lossen met vuurwerk. Wat ik wel weet, is dat consequenties een taal zijn. Ze leren je iets. Mijn vader leerde luisteren naar woorden die niet van hemzelf waren. Mijn broer leerde excuses om te zetten in beloningen. Mijn moeder leerde tomaten te kweken zonder publiek.
En ik? Ik heb een tafel gebouwd. Ik ben gestopt met vragen om een plekje aan hun tafel. Ik heb een touw achter me gespannen zodat iedereen die wilde naar boven kon klimmen. Soms kijk ik naar beneden en zie ik een vrouw die voor altijd aan tafel dertien zou zijn blijven zitten als ze niet had geweten dat ze het gebouw kon kopen en tafel dertien kon omtoveren tot een vergaderruimte met goede verlichting en betere koffie.
Op die dagen aai ik Margarets oude visitekaarthouder en besef ik: wij zijn niet de krantenkoppen. Wij zijn de documenten, de brieven en de levens die niet beschreven zijn, omdat ze geleefd zijn.
Als je tot nu toe een stil vuur brandend hebt gehouden, kom dan bij ons zitten. Neem je bewijsmateriaal mee. Neem je adem mee. De rest bouwen we samen op.
