In eerste instantie reageerden de kinderen niet. Maar langzaam aan begon ieder van hen te antwoorden. Tyler was de eerste. Op een dag, na de les, liep hij het café binnen waar Gabriel zat te wachten, schoof een stoel aan en zei: « Ik heb een half uurtje. Als je iets wilt vragen, doe het dan maar. » Gabriel stelde geen vraag. In plaats daarvan vertelde hij een absurd verhaal over het verliezen van zijn portemonnee tijdens zijn studententijd. Het was zo absurd dat Tyler in lachen uitbarstte.
Elena was anders. Ze hield afstand, maar toen Gabriel terloops een lokale kunsttentoonstelling noemde, haar grote passie, lichtten haar ogen op. Bij hun tweede ontmoeting had ze haar schetsboek meegenomen.
Lucas, scherpzinnig en voorzichtig, bestookte Gabriel met indringende vragen. ‘Waarom nu? Wat als we je niet binnenlaten?’ Gabriel had nooit perfecte antwoorden. Maar elke keer keek hij hem recht in de ogen en zei: ‘Ik heb niet de juiste antwoorden, maar ik verdwijn niet meer.’ En langzaam aan deinsde Lucas niet meer terug als Gabriel zijn naam noemde.
Isla was de laatste die zich openstelde. Op een regenachtige middag stuurde ze Gabriel een berichtje: Bus zit vast. Heb je tijd? Hij kwam twaalf minuten later aan met een regenjas en een kleine paraplu. Ze zei niet veel tijdens de rit, maar toen ze uitstapte, liet ze een briefje achter in het dashboardkastje: Bedankt voor je komst.
Ik observeerde alles van een afstand. Op een late avond zag ik ze rond de keukentafel zitten, pratend. Ik stond in de deuropening, met een warme kop thee in mijn handen, en voelde hoe er langzaam iets groeide tussen deze mensen die ooit vreemden voor me waren. Toen ik naar boven liep, trilde mijn telefoon. Een bericht van Gabriel: Bedankt dat je niet alle deuren hebt gesloten. Ik staarde lang naar het scherm, maar antwoordde niet. Want diep vanbinnen was er nog steeds één vraag onbeantwoord gebleven. De ware reden waarom hij was vertrokken.
Op een vroege herfstavond kwam Isla de keuken binnen met een vraag die alles even deed stilstaan. « Heb je er ooit spijt van gehad? »
Gabriel was appels aan het snijden. Zijn hand verstijfde. Hij keek op en zag Isla in de ogen. ‘Ja,’ zei hij, zijn stem rauw en eerlijk. ‘Elke dag weer.’
Isla kantelde haar hoofd. ‘Waar heb je spijt van?’
Gabriel keek iedereen rond de tafel aan. ‘Ik vind het jammer dat ik niet dapper genoeg was om te blijven,’ zei hij, ‘dat ik de angst de liefde heb laten overwinnen, dat ik ben weggelopen in plaats van te vechten. En vooral dat ik al jullie eerste keren heb gemist.’ Er waren geen excuses. ‘Ooit dacht ik dat ik een perfect gezin nodig had. Maar uiteindelijk had ik de mensen nodig die hier zitten. Hoe laat ik dat ook besefte.’
Lucas had zijn armen nog steeds over elkaar, maar zijn ogen waren milder geworden.
Die avond, nadat de kinderen naar boven waren gegaan, liep ik de keuken in. Gabriel zat er nog steeds. ‘Ik heb alles gehoord,’ zei ik.
‘Ze zijn veranderd,’ zei ik. ‘Maar niet omdat je iets groots probeerde te doen. Maar omdat je eerlijk was.’
Gabriel glimlachte zwakjes. « Het is het enige wat me nog rest. »
Ik keek hem zwijgend aan. ‘En soms is dat alles wat nodig is.’ Ik zweeg even. ‘Ik moet je nog iets vragen. Maar niet vanavond.’
Hij begreep het. Toen hij wegging, bleef ik op de veranda staan en keek hoe zijn silhouet verdween. Een deel van mij voelde zich lichter. Een ander deel bleef voorzichtig. Want oprechtheid is het begin, maar om vertrouwen te behouden, is meer nodig.
Op een late avond zette ik twee koppen thee en liep naar de achterveranda. Gabriel zat daar, leunend tegen de reling, rustig te kijken naar de glinsterende stadslichten. Ik gaf hem een kop.
‘Dit uitzicht,’ zei hij zachtjes. ‘Je droomde er ooit van om hier elke avond te zitten, met de kinderen, je man en een kat genaamd Felix.’
Ik lachte. « Ik haat katten. »
‘Ik weet het,’ glimlachte Gabriel. ‘Maar je zei het toch. Destijds dacht je dat een beetje dromen de pijn misschien wat draaglijker zou maken.’
“Dat klopt. Destijds dacht ik dat jij het onvervangbare onderdeel van dat plaatje was.”
Gabriel draaide zich naar me toe. ‘Ik wil niet terug naar die tijd. Want ik weet dat ik het verpest heb. Maar als ik kon, zou ik je graag helpen een nieuwe te schilderen. Niet perfect, maar misschien… iets anders.’
‘Gabriel,’ zei ik, terwijl ik hem recht in de ogen keek. ‘Ging het die dag dat je wegging echt alleen maar om de kinderen?’
Hij verstijfde. De wind werd harder. « Nee, » fluisterde hij, zijn ogen neerslaand. « Dat was het makkelijkst om te zeggen. Maar de waarheid is… ik raakte in paniek. Ik keek naar de toekomst en zag mezelf niet als iemand die goed genoeg was om je bij te staan. Jij was zo sterk, en ik… ik was zwakker dan ik ooit wilde toegeven. »
Zijn antwoord verbijsterde me, niet omdat het pijn deed, maar omdat het voelde alsof het ontbrekende puzzelstukje eindelijk op zijn plaats viel.
‘Ik herinner me dat ik dacht,’ zei ik zachtjes, ‘als je dat gewoon had gezegd, hadden we samen een oplossing kunnen vinden. Maar je zweeg en verdween.’
‘Ik weet het,’ fluisterde Gabriel. ‘En dat is iets waar ik de rest van mijn leven spijt van zal hebben.’
Weer een stilte. Toen hief ik mijn hoofd op en keek naar de stadslichten. ‘We kunnen niet terug. Er is te veel veranderd. Ik ben niet meer de vrouw die ooit Felix’ naam in haar dagboek schreef.’
Gabriel lachte zachtjes.
‘Maar,’ vervolgde ik, ‘als je echt wilt blijven – voor de kinderen, voor jezelf – en als je bereid bent een onvolmaakt begin te accepteren…’ Ik keek hem aan en zag een blik vol verlangen, maar zonder enige druk. ‘Dan kunnen we misschien iets anders worden.’
Gabriel zei niets. Hij knikte alleen maar. En voor het eerst in bijna twintig jaar stonden we zij aan zij, zonder dat er iets tussen ons gebroken was.
