Ryan boog zich voorover om haar te begroeten, zijn gezicht gespannen en onzeker. Tom knielde naast haar neer en zei zachtjes: « Susie, meisje, je vader houdt heel veel van je. Maar je hebt gelijk – je moeder is een held. En je vader zal er ook aan werken om er een te zijn. Akkoord? »
« Akkoord! » lachte ze en sloeg haar armen om zijn nek.
Niemand had het er die avond over. De stilte was niet boos. Het was stil. Alsof er iets heiligs was blootgelegd en niemand het wilde vertrappen.
Ryan verdween zijn kantoor in. Ik volgde haar niet. Ik had geen woorden om haar woorden te verzachten, want ik was het met haar eens.
Maar de volgende ochtend begon alles te veranderen.
Ik trof Ryan in de keuken aan, onhandig bezig met het inpakken van Susie’s lunch. De sandwich was platgedrukt, de appelschijfjes ongelijkmatig – maar het was een inspanning. Een oprechte inspanning. En in haar tas zat een briefje in zijn handschrift:
« Ik ben er voor de donuts, Susie Beer. Ik hou van je. – Pap. »
Die vrijdag liet hij haar zijn shirt uitkiezen – een belachelijk blauw exemplaar met gele giraffen – en droeg het trots. Zijn haar was warrig en zijn stropdas zat niet goed, maar hij glimlachte stralend toen ze de donuts met poedersuiker en het warme sap deelden.
Elke leraar gaf me die stille, veelbetekenende glimlach.
De week daarop nam Ryan de was over. Hij deed de was – slecht, maar het lukte hem. Hij maakte gegrilde kaas die meer verbrand dan geroosterd was, maar Susie noemde het « knapperig en heerlijk ». Hij las verhaaltjes voor voor het slapengaan en spelde alle namen van de draken verkeerd. Ze lachten zo hard dat de hond blafte.
Ze bouwden samen een vogelhuisje – een scheef vogelhuisje bedekt met glitters. Ik 
