Opeens herinnerde ik me iets. Er was een bloeiende Facebookgroep in onze buurt waar mensen vaak vroegen om babysitters, tuinmannen en schoonmakers. En Satie, die graag opschepte, was een van de actiefste leden.
Die avond schreef ik: « Als een buurman 200 euro belooft voor twee dagen schoonmaken en weigert te betalen, wat moet ik dan doen? Hier zijn de voor- en nafoto’s. Moet eerlijkheid tegenwoordig verplicht zijn? »
Ik gaf haar geen naam, maar iedereen wist wiens huis er zo uitzag.
De buurt keert zich tegen haar
Binnen enkele minuten stroomden de reacties binnen.
— »Ongelooflijk! Wie doet dat nou? »— »Ik heb soortgelijke verhalen over haar gehoord… »— »Ze heeft me ooit uitgenodigd; haar huis was een puinhoop! »
De volgende ochtend verspreidde het bericht zich door onze kleine gemeenschap. Mensen begonnen hun ervaringen te delen – hoe Satie gereedschap leende en het nooit teruggaf, hoe ze altijd gunsten beloofde maar ze nooit nakwam.
De genadeslag kwam toen de voorzitter van onze buurtvereniging zei: « Als dit waar is, moeten we haar rol in onze buurtactiviteiten heroverwegen. »
Satie’s reputatie stortte van de ene op de andere dag in.
Confrontatie
Die avond ging de deurbel. Het was Satie, bleek, met een scherpe stem. « Verwijder je bericht! » siste ze. « Je hebt me vernederd! »
Ik sloeg mijn armen over elkaar. « Je hebt jezelf vernederd. Je moest gewoon je woord houden. »
Haar ogen schoten wanhopig rond. « Prima. Hier is je geld. » Ze haalde een stapel bankbiljetten uit haar portemonnee en drukte die in mijn hand.
Ik nam de 200 euro kalm aan en keek haar in de ogen. « De volgende keer, denk twee keer na voordat je iemand die hard werkt uitbuit. »
Ze werd rood, draaide zich om en liep weg.
Les geleerd
Later die avond zat ik geld te tellen aan de keukentafel, terwijl Jude en Ivy ernaast zaten. Jude, altijd oplettend, vroeg: « Mam, waarom glimlach je? »
Ik keek hem aan en zei: « Omdat ik vandaag iets belangrijks heb bewezen. Niemand heeft het recht om misbruik van ons te maken. De buren niet, niemand anders. »
Ivy klom op mijn schoot en omhelsde me stevig. « Je bent de dapperste, mam. »
Ik kuste haar op haar kruin. Ik was misschien niet de dapperste, maar ik was vastberaden. Vastbesloten om onrecht nooit meer te laten gebeuren.
Vanaf die dag behandelden de mensen in onze buurt me met nieuw respect. En Satie? Zij hield afstand. Ze heeft me nooit meer om hulp gevraagd.
Soms is de sterkste wraak niet schreeuwen of vechten, maar de waarheid zo duidelijk laten zien dat niemand die kan ontkennen.
