Toen trok Samantha er ook bij in, nadat een relatiebreuk haar met twee kinderen en een onbetaalbare plek om naartoe te gaan had achtergelaten. Een tijdelijke week werd maanden. Maanden werden jaren.
En op de een of andere manier was ik de enige die ergens voor betaalde. Hypotheek. Energie- en waterrekeningen. Internet. Streamingdiensten. Boodschappen. Verzekering. Als er een rekening was, stond die op mijn naam.
Als ik het voorzichtig ter sprake bracht, greep mijn moeder naar haar borst en zei: « We doen ons best. Bovendien verdien jij meer dan wie van ons ooit heeft verdiend. »
Misschien was dat wel waar. Maar respect kost geen geld. En op de een of andere manier was dat altijd het schaarstepunt.
Erger dan de financiële problemen was hoe ze met Zara omgingen. Ze is gevoelig. Bedachtzaam. Het soort kind dat dingen diep voelt en elke verandering in toon opmerkt. Mijn familie beschouwde dat als een tekortkoming. Mijn moeder noemde haar « te teer ». Mijn vader voegde eraan toe: « dramatisch ». Samantha zei dat ze « sterker moest worden », alsof negenjarigen van nature een pantser zouden moeten hebben.
Toch geloofde ik in familie. Ik geloofde in het idee dat zelfs mensen met gebreken er kunnen zijn wanneer het erop aankomt.
Dus toen Samantha maanden geleden de kerstvakantie naar het strand voorstelde – een grote familie-uitstap, met z’n allen – zei ik ja. Ook al hadden we niet veel geld. Ook al zou ik later pas aansluiten. Ze verzekerden me dat ze goed voor Zara zouden zorgen.
De avond voordat ik vertrok, had Zara zachtjes gezegd: « Soms zijn ze gemeen, en ik weet niet waarom. »
Ik omhelsde haar en vertelde haar dat ze veilig was. Ik geloofde het, omdat ik het moest geloven.
Ik had het mis.
Ik gaf Zara tomatensoep en een gegrilde kaas sandwich – klassiek troostvoedsel – en keek toe hoe ze at. Pas toen stopte ze met naar de voordeur te kijken alsof ze elk moment iemand verwachtte.
Toen mevrouw Martin wegging, legde ik Zara in mijn bed, deed de gordijnen dicht en zette de tv op iets rustigs. Ze viel binnen enkele minuten in slaap. Kinderen vallen na een angstige periode volledig in slaap. Volwassenen doen dan net alsof ze er niets van merken.
Ik ging terug naar de keuken. Ik fotografeerde het briefje. De lege haakjes. De verdwenen tandenborstels. Al het stille bewijs van hun vertrek.
Documenteren. Beoordelen. Plannen. Het instinct voor triage nam het over.
Dringend: Zara.
Ernstig: Het ontgiften van de omgeving waarin ze was verdronken.
Niet-dringend: Alles wat niet bij haar hoorde.
Toen ze later wakker werd, kropen we samen op de bank.
‘Waar denk je dat ze zich nu bevinden?’ vroeg ze.
‘Bij het zwembad,’ zei ik. Eerlijkheid was nu belangrijk.
“Denk je dat ze vanavond terugkomen?”
‘Ik denk dat ze terugkomen als het resort ze eruit zet,’ zei ik. ‘Maar dan zijn jij en ik er niet meer.’
Ze knipperde met haar ogen en keek me aan. « Gaan we weg? »
‘Ja,’ zei ik. ‘We nemen onze eigen kleine vakantie.’
Haar ogen lichtten op, fragiel maar hoopvol. « Zal er warme chocolademelk zijn? »
« Er komt warme chocolademelk tot je me smeekt ermee te stoppen. »
Nadat ze weer in slaap was gevallen, heb ik telefoontjes gepleegd. Eerst naar een collega die een klein, gemeubileerd appartement vlakbij het ziekenhuis verhuurt aan verpleegkundigen die op reis gaan.
‘Je kunt het zo lang gebruiken als je wilt,’ zei hij. ‘Ik stuur je de deurcode via sms.’
Vervolgens belde ik een bevriende advocaat.
‘Ik moet die mensen mijn huis uit krijgen,’ zei ik.
Een plotselinge stilte. « Betalen ze huur? »
“Nee. Geen huurcontract.”
‘Vergunninghouders,’ zei hij meteen. ‘U kunt de verblijfsvergunning intrekken. Zet het op schrift. Geef ze een korte deadline. Daarna kunt u de ontruimingsprocedure starten als ze nog steeds illegaal in het pand verblijven. Mag ik de kennisgeving ophangen terwijl ze weg zijn?’
‘Het is ideaal,’ zei ik. ‘Minder gedoe.’
‘Even stilte. Naomi, gaat het goed met je?’
‘We komen er wel,’ zei ik.
De volgende ochtend – Eerste Kerstdag – zei ik tegen Zara dat ze haar favoriete spullen moest inpakken. Kleren, boeken, haar knuffelvos, het kleine lampje waar ze zo dol op was. Ik pakte de rest in. Schoolspullen, knuffels, de tekeningen die ze aan de muur had geplakt.
‘Komen we niet meer terug?’ vroeg ze.
‘Ja,’ zei ik. ‘Maar niet met hen.’
Haar lip trilde. « Vind je het briefje leuk? »
‘Nee,’ zei ik vastberaden. ‘Niet zoals in het briefje staat. Ze lieten je achter om even op adem te komen. Ik breng je naar een veilige plek.’
Toen kwam de laatste stap.
Ik liep nog een laatste keer door het huis. Ik raakte hun sentimentele spullen niet aan en plunderde hun kamers niet. Ik gooide niets uit het raam (hoe verleidelijk dat ook was). Ik nam geen wraak.
Ik heb zojuist drie exemplaren van de mededeling afgedrukt.
PER DIRECT:
Uw verblijfsvergunning voor deze woning wordt ingetrokken. U heeft 7 dagen de tijd om uw spullen te verwijderen. Indien u dit niet doet, zullen er formele ontruimingsprocedures worden gestart. Neem geen contact op met Zara. Alle communicatie verloopt uitsluitend via mij.
Ik heb mijn naam ondertekend.
Eén exemplaar belandde op de keukentafel, precies op de plek waar hun briefje had gelegen. Eén hing aan de binnenkant van de voordeur. Eén lag op het bed van mijn ouders.
Toen deed ik alles op slot, controleerde ik de ramen, veranderde ik de alarmcode in iets nieuws en liep ik naar buiten met het kleine handje van mijn dochter om het mijne geklemd.
Hoofdstuk 4: Het geluid van paniek
Het appartement was piepklein. Een krakende bank. Dunne muren. Maar het was er stil. Het was van ons.
Die avond zaten Zara en ik op een luchtmatras, aten we afhaal-Pad Thai en keken we tekenfilms op mijn laptop.
‘Is dit alleen voor Kerstmis?’ vroeg ze.
‘Dat zullen we zien,’ zei ik. ‘Hoe voel je je hier?’
