Ik ben een 40-jarige elektricien, ervaren en onopvallend, en Jess runt een fotostudio in onze garage.
Vorige week haalde ik Lily op van de peuterspeelzaal. Ze klom op de achterbank, ruikend naar vingerverf en rozijnen, en zei iets wat me verbaasde.
« Pap, mogen we mijn echte vader uitnodigen voor het Vaderdagdiner? »
Mijn voet gleed van de rem! We stopten abrupt.
« Je… echte vader? » vroeg ik.
Ze trilde, haar krullen dansten.
« Ja! Hij komt langs als je op je werk bent, » zei ze.
Ik probeerde te verwerken wat ze zei, maar ontkende het tegelijkertijd. Ik draaide me om en antwoordde: « Misschien vergis je je, schat. »
« O nee, » zei ze.
« Hij komt altijd langs en brengt me lekkere dingen zoals chocolaatjes, en we drinken afternoon tea. Mam maakt soms avondeten voor hem, en je kent hem. Hij heeft me verteld dat hij mijn echte vader is. »
Ter illustratie.
Dus ik maakte een plan.
« Wauw, » zei ik, snel nadenkend.
« Het is… een grote verrassing. Hé, weet je wat, lieverd, wil je een spelletje spelen? Nodig hem zondag uit voor het avondeten. Maar vertel het niet aan mama. En zeg niet dat ik naar huis kom. Het wordt leuk, en het blijft ons geheimpje. »
« Een spelletje? »
