We wisten allemaal dat « zou niet moeten » en « zal het niet doen » geen synoniemen waren.
« We kunnen ze een handleiding voor mediarelaties sturen, » opperde Jonah. « Belangrijkste punten om te bespreken. Wat wel en niet te zeggen. We kunnen een lid van mijn team aanwijzen als hun belangrijkste contactpersoon als ze zich overweldigd voelen. »
Ik stemde toe. « Ga je gang. En als er tijdens de persconferentie vragen over hen worden gesteld, zal ik het gesprek kort en beleefd afkappen. Ik laat niet toe dat mijn ouders het doelwit worden van online spot. »
Elena schoof me een bedrukt notitieblok toe. Ze had er vijf cijfers in een kolom op geschreven.
10.000 levens.
23% korting.
400 minder sterfgevallen in Hopkins.
85 werknemers.
$5.000.
Ik keek naar haar op.
« Dit zijn de cijfers die herhaald moeten worden, » zei ze. « Ze zijn geloofwaardig, controleerbaar en herkenbaar. Door ze te herhalen, blijven ze beter in het geheugen van mensen hangen. Niet 2,1 miljard. Niet je persoonlijke vermogen. Niet de baan van je broer of de postcode van je ouders. »
‘Heb je de envelop op de lijst gelegd?’ vroeg ik, terwijl ik naar het laatste nummer knikte.
« Het is een prachtig verhaal als het goed verteld wordt, » zei ze. « Het maakt je menselijker. Het laat ook zien dat je ouders geen slechte mensen waren. Ze handelden op basis van onvolledige informatie. De meeste mensen kunnen dat begrijpen. »
Ik stelde me het gezicht van mijn moeder voor toen ze zich realiseerde wie ik op televisie was, hoe haar hand trilde op de rugleuning van de bank.
‘Misschien,’ zei ik. ‘We zullen zien.’
De persconferentie stond gepland voor 14.00 uur Pacific Time in een balzaal van een hotel vlak bij ons kantoor. Tegen twaalf uur ‘s middags leek de stoep voor ons gebouw wel een filmpremière: busjes met satellietschotels, journalisten in smetteloze winterjassen, cameramannen met hun statieven.
Jonah leidde me via een achteringang naar buiten om de drukte te vermijden. Mijn hart bonkte in mijn keel, net als voor de lancering van een belangrijk product.
‘Je hebt nog tijd om van gedachten te veranderen,’ zei hij zachtjes terwijl we achter het podium wachtten.
‘Ik spreek liever één keer in mijn eigen woorden dan honderd keer in de woorden van anderen,’ zei ik. ‘Hier moet een einde aan komen.’
Hij glimlachte. « Weet je, voor iemand die een hekel heeft aan reclame, ben je verrassend goed in pakkende slogans. »
« Helaas, » zei ik, « heb ik al drie jaar ervaring met het negeren van het advies van mijn familie. »
Hij lachte en stapte vervolgens opzij toen de evenementencoördinator haar hand opstak voor een aftelling van drie seconden.
« Twee, » fluisterde ze.
« Vijf duidelijke vragen, » mompelde Jonah. « Missie, resultaten, anonimiteit, vertegenwoordiging, toekomst. Dat is alles. »
‘Eén voor de missie,’ mompelde ik. ‘Eén voor mijn werk. Eén voor mijn privéleven. Eén voor de meisjes die kijken. Eén voor wat er komen gaat.’
« Dat zijn er vijf, » zei hij. « Het is aan jullie om ze effectief te gebruiken. »
De schijnwerpers schenen in mijn gezicht toen ik naar buiten stapte. Honderd mensen stonden opeengepakt in de zaal, nog eens honderd camera’s gericht op het podium. Flitsen flitsten. Het gemurmel van stemmen galmde na, en vervaagde toen ik de microfoon bereikte.
« Hallo, » zei ik.
Mijn stem was stabiel. Het was als een klein wonder.
‘Allereerst,’ zei ik, ‘wil ik de artsen, verpleegkundigen, ademtherapeuten en ziekenhuisdirectie bedanken die meekijken en die het leven van hun patiënten aan DataFlow hebben toevertrouwd. Dit bedrijf bestaat dankzij jullie. Alle aandacht die ik nu krijg, is ook aan jullie te danken.’
Ik zag een paar journalisten opkijken van hun notitieboekjes, zoals ze doen wanneer iemand afwijkt van de voorbereide toespraak.
“Ten tweede,” zei ik, “wil ik heel duidelijk zijn: niets van wat er vandaag is gebeurd, verandert onze missie. Gisteren waren we een zorgbedrijf. Vandaag zijn we een zorgbedrijf. Morgen zullen we een zorgbedrijf zijn. Het enige verschil is dat u nu mijn naam kent.”
Een gedempt gelach klonk. Jonah, die een beetje apart stond, knikte me even toe.
« Ik zal vijf vragen beantwoorden, » zei ik. « Daarna zullen we een schriftelijke verklaring afgeven en het werk hervatten. »
In de hele zaal gingen handen omhoog.
« Jij, » zei ik, wijzend naar een vrouw op de eerste rij die een CNN-badge droeg.
‘Waarom koos je ervoor om drie jaar lang anoniem te blijven?’ vroeg ze. ‘De meeste oprichters streven naar zichtbaarheid. Jij bent er juist voor weggelopen.’
‘Ik ben niet weggelopen,’ zei ik. ‘Ik heb een andere weg gekozen. In de gezondheidszorg is vertrouwen fragiel. Ik wilde dat ziekenhuizen en patiënten de technologie vertrouwden vanwege de prestaties, niet omdat ze me op een tijdschriftcover hadden gezien. Beroemdheid en geneeskunde zijn een gevaarlijke combinatie. Ik heb liever dat onze resultaten worden erkend dan mijn gezicht.’
Sommige mensen schreven sneller.
« U, » zei ik, terwijl ik knikte naar een man met een accreditatie van de Wall Street Journal.
« Analisten beschouwen u als een van de jongste zelfgemaakte vrouwelijke miljardairs in de Verenigde Staten, » zei hij. « Hoe reageert u op dat label? »
