miljardair bent meer aandacht vestigt op dat probleem, des te beter. Als het er juist van afleidt, dan is het gewoon een afleiding.’
« De derde vraag, » zei ik. « Op de achterste rij. »
Een vrouw met een badge van een medisch tijdschrift stond op. « Kunt u de impact van DataFlow tot nu toe kwantificeren? » vroeg ze. « Er wordt veel gesproken over ‘levens gered’. Wat betekent dat nu eigenlijk? »
Eindelijk! zei ik tegen mezelf. Mijn favoriete vak.
« In de negen toonaangevende ziekenhuizen die ons volledige platform in de eerste fase hebben geïmplementeerd, » zei ik, « zagen we een gemiddelde daling van 23% in de IC-sterfte. Alleen al bij Johns Hopkins betekende dit vorig jaar ongeveer 400 minder sterfgevallen dan aanvankelijk werd voorspeld. Onze huidige voorzichtige schatting voor alle partnerziekenhuizen samen is dat 10.000 patiënten een aanzienlijke verbetering van hun toestand hebben ervaren dankzij vroegere toegang tot zorg en betere informatie voor artsen. »
Ik hield even stil.
‘Dat zijn de cijfers waarin ik geïnteresseerd ben,’ zei ik. ‘Niet 2,1 miljard. Tienduizend. Vierhonderd. Drieëntwintig procent.’
Als er al een cruciaal moment in dit toneelstuk was, dan was het precies daar dat alles omsloeg. Je kon de verhaallijn onmerkbaar voelen verschuiven, van geld naar medicijnen.
« Voor vraag vier, » zei ik, « gaan we naar links. »
Een jonge journaliste, met een badge van een media-uitgave gericht op zakenvrouwen, stond op en liet daarbij bijna haar notitieboekje van haar schoot vallen.
‘Neem me niet kwalijk,’ zei ze blozend. ‘Ehm… Welk advies zou u geven aan jonge meisjes die deze video bekijken en dol zijn op wetenschap, technologie, techniek en wiskunde, maar zichzelf niet in een leidinggevende positie in de techindustrie zien?’
Die raakte me ergens onder mijn ribben.
‘Allereerst,’ zei ik, ‘hallo. Ik zie je. Ik was vroeger net zoals jij. Bril, beugel, rare T-shirts. Alles erop en eraan.’ Een paar onderdrukte lachjes. ‘Mijn advies: wacht niet tot iedereen je begrijpt voordat je ergens aan begint. Je naasten snappen misschien niet meteen wat je aan het opbouwen bent. Dat betekent niet dat je het fout doet. Het betekent gewoon dat je je tijd vooruit bent. Vind een missie waar je gepassioneerd over bent. Word een expert in een nuttig vakgebied. En omring jezelf met mensen die meer om het werk geven dan om je LinkedIn-profiel.’
Ik haalde diep adem.
« En als je het geluk hebt iets belangrijks op te bouwen, » voegde ik eraan toe, « gebruik dan de daaruit voortvloeiende bekendheid om meer mensen aan te trekken, in plaats van alleen te blijven. »
Haar ogen waren vochtig toen ze weer ging zitten.
Ik had nog één vraag.
« De laatste, » zei ik. « Jij daar. »
Een man met een badge van het plaatselijke politiebureau stond op. Ik werd al misselijk toen ik hem zag. Hij leek iemand die wel van menselijke verhalen hield.
‘Dank u wel,’ zei hij. ‘Er is veel gesproken over het feit dat uw familie niet op de hoogte was van uw succes en dacht dat u, en ik citeer, ‘werkloos’ was. Kunt u daar iets over vertellen? Is het waar dat uw ouders u geld probeerden te geven omdat ze dachten dat u uw huur niet kon betalen?’
En daarmee is het klaar.
Achter mijn ribben is een oude pijn weer opgelaaid.
Ik dacht terug aan Elena’s lijst. Tienduizend. Drieëntwintig procent. Vierhonderd. Vijfentachtig. Vijfduizend.
‘Het klopt dat mijn ouders me hun hulp hebben aangeboden,’ zei ik langzaam. ‘Nog gisteravond dan. Ze gaven me een leren aktetas voor sollicitatiegesprekken en een cheque van 5000 dollar om me erdoorheen te helpen. Dat deden ze omdat ik volgens hen risico’s nam. Ze hebben altijd geloofd in hard werken, een vast salaris en een eenvoudige pensioenregeling.’
Ik keek recht in de dichtstbijzijnde camera.
‘Ze hadden gelijk dat ze stabiliteit voor me wilden,’ zei ik. ‘Ze handelden op basis van onvolledige informatie. Dat gebeurt in veel families, vooral als je de eerste bent die iets anders doet. Ik heb ze niet alles verteld omdat ik de ruimte wilde hebben om iets op te bouwen zonder constant met tegenslagen te maken te krijgen. Dat is mijn fout.’
Ik dacht aan mijn moeder, die bij het raam stond en rillingen over haar rug kreeg.
‘Dus, mocht iemand op zoek zijn naar een schurk in dit verhaal,’ zei ik, ‘dan vind je die niet in de woonkamer van mijn ouders. Je vindt er twee mensen die hun hele leven hard hebben gewerkt, die hun dochter 5000 dollar hebben gegeven, geld dat ze zich waarschijnlijk niet makkelijk konden veroorloven, en die nu moeten accepteren dat het goed met haar gaat. Sterker nog, het gaat meer dan goed met haar. En ik ga de komende maanden ervoor zorgen dat ze dat weten.’
De kamer was erg stil.
‘Dank u wel,’ zei ik. ‘Dat is alles voor vandaag.’
Daarna, in de doos, haalde Jona opgelucht adem alsof hij de afgelopen twintig minuten zijn adem had ingehouden.
« Jullie hebben het voor elkaar gekregen, » zei hij. « Elk citaat getuigt van de resultaten die patiënten hebben behaald en de tweede kansen die ouders hebben gekregen. Zelfs die lokale man lijkt een beetje schuldig. »
Elena hield haar telefoon omhoog. « Kijk, » zei ze.
De video was al massaal op sociale media verschenen, werd constant bewerkt en van commentaar voorzien.
Ze vonden de uitspraak over de bekendheid van resultaatgegevens geweldig.
Ze waren dol op « meisjes met een bril en rare T-shirts ».
Ze vonden het geweldig om « een missie te vinden waarvoor het de moeite waard is om slapeloze nachten te hebben ».
De informatie circuleerde nu ook. Nog geen uur later verschenen er artikelen met titels als: DE CHEQUE VAN $5.000 WAAR ALLE MEISJES IN DE TECHSECTOR VAN WETEN.
De meesten waren gul. Een enkeling niet.
Een website publiceerde een artikel met de titel: HOE KONDEN ZE DIT NIET WETEN? HET VERHAAL VAN OUDERS DIE HET LEVEN VAN EEN MILJARDAIR HEBBEN GEMIST.
Ze gebruikten een wazige foto van het huis van mijn ouders, gemaakt via Google Street View, zonder hun toestemming.
De reacties waren genadeloos.
Toen ik terug op kantoor was, trilde mijn telefoon weer.
Dit keer was het mijn moeder.
Ik deed de deur van mijn kantoor dicht voordat ik opnam.
« Hé, » zei ik.
« Ik heb toegekeken, » zei ze.
Zijn stem was hees, bijna schor.
« Je was uitstekend. Je leek zo… intelligent. »
‘Dank u wel,’ zei ik zachtjes. ‘Hoe gaat het met u?’
Aan de andere kant van de lijn klonk een nerveus lachje. « Nou, je tante Carol belt me om de vijftien minuten om me te vertellen wat mensen online van ons vinden, » zei ze. « Blijkbaar worden we ‘Ouders van het Jaar’, » voegde ze er sarcastisch aan toe.
Ik trok een grimas. « Het spijt me, » zei ik. « Ik probeerde je duidelijk te maken dat jullie niet de slechteriken waren. »
‘Ja, dat heb je gedaan,’ zei ze snel. ‘Ja. Dat is niet het probleem. Het is gewoon… raar. Ons huis online zien. Lezen dat vreemden ons idioten noemen. Of dat we carrièremakers zijn die nu we rijk zijn, nepsteun gaan veinzen. Ze kennen ons niet.’
‘Nee,’ zei ik. ‘En dat zullen ze ook nooit doen. Je bent niemand een verklaring verschuldigd.’
« Ik heb er toch eentje gegeven, » zei ze.
Mijn moed zakte in mijn schoenen. « Voor wie? »
« In mezelf, » zei ze. « Ik heb de hele ochtend die haatdragende reacties gelezen, me verdedigend en boos gevoeld, en gedacht: ‘Zo slecht waren we toch niet? We hebben haar geholpen. We hebben haar geld aangeboden.’ En toen herinnerde ik me jouw uitdrukking van gisteravond. »
Ze haalde diep adem.
‘Je was zo kalm,’ zei ze. ‘Je zat daar met die envelop op tafel, terwijl wij om je heen praatten alsof je ons niet kon horen. Ik heb er spijt van.’
